Szerzyć miłość

Corpus of Electronic Texts Edition

Szczegóły tła i informacje bibliograficzne

Zasady mnichów

Autor: Columbanus Hibernus

Opis pliku

GSM Walker

przetłumaczone przez GSM Walker Wydanie elektroniczne opracowane przez Marcosa Balé

Ufundowane przez University College, Cork i
Profesor Marianne McDonald za pośrednictwem projektu CELT

2. Druga wersja robocza, poprawiona i poprawiona.

Zakres tekstu: 17210 słów

Publikacja

CELT: Corpus of Electronic Texts: projekt University College, Cork
College Road, Cork, Irlandia - http: //www.ucc.ie/celt (2004) (2008)

Rozpowszechniane przez CELT online w University College, Cork, Irlandia.
Numer identyfikacyjny tekstu: T201052

Dostępność

Dostępne za uprzednią zgodą programu CELT wyłącznie do celów naukowych i dydaktycznych.

Prawa autorskie do wydania drukowanego należą do Dublin Institute for Advanced Studies.

Źródła

Pierwotne rękopisy

1. Istnieją dwa zestawy MSS: jeden zawierający 10 rozdziałów; oraz jeden zawierający 14 działów, który nie obejmuje działów 7 i 10, a także dzieli rozdziały 1 i 8; ponadto trzy MSS zawierają tylko fragmenty.

(T) Turin Bibliotheca Nazionale GV 38 (s. IX – X), foll. 80v – 90. (10 rozdziałów).

(Ti) Turin Bibliotheca Nazionale G. VII. 16 (s. IX2), następ. 2–13v. (10 rozdziałów)

(K) Zürich Kantonsbibliothek Rh. hist. 28 (s. IX), śledz. 47–53v. (14 rozdziałów).

(G) St. Gall Stiftsbibliothek 915 (s. X) foll. 154–67. (14 rozdziałów).

(E) München Staatsbibliothek 14949 (Em. W. 6) (s. XV) następ. 8–16. (14 rozdziałów).

(Theta) Stuttgart Landesbibliothek cod. teol. okt. 64 (s. XII), następ. 93–100. (14 rozdziałów).

1. Admont Stiftsbibl. 331 (s. XIII), śledz. 40v – 43. (14 rozdziałów).

(Lambda) Bamberg Lit. 143 (olim B VI 15) (s. XII) następnych. 63r – 63v, 73v – 78r. (14 rozdziałów).

(Pi) Fulda Aa 96 (s. XV) następ. 68–70 V. (14 rozdziałów).

(Sigma) Salzburg St. Peterstift b IX 20 (s. XV), foll. 3v – 6. (14 rozdziałów).

(Tii) Turin Bibliotheca Nazionale GV 7 (s. IX) (tylko fragmenty).

(P) Paris Bibliothèque Nationale lat. 10879 (s. X / XI). (Tylko fragmenty).

(A) Berlin Staatsbibliothek Meermann Collection Phillipps 1747 (s. XI). (Tylko fragmenty).

Wydania i tłumaczenia

Collectanea Sacra, wyd. P. Fleming (Louvain, 1667). [Na podstawie (T) i (Ti); zawiera również warianty z dwóch zaginionych rękopisów dawniej w Augsburgu i Ochsenhausen].
Regula Monachorum, wyd. Otto Seebaß, Zeitschrift für Kirchengeschichte 15 (1895), s. 366 i nast.
Sancti Columbani Opera, wyd. GSM Walker, (Scriptores Latini Hiberniae, tom II), Dublin Institute for Advanced Studies, (Dublin, 1957, repr. 1970)

Literatura dodatkowa

Patricius Fleming, Collectanea Sacra seu S. Columbani Hiberni abbatis… necnon aliorum aliquot e Veteri itidem Scotia seu Hibernia antiquorum sanctorum acta et opuscula, Louvain 1667.
Dom Grappin, Histoire de l'Abbaye Royale de Luxeuil (niepublikowany manuskrypt z XVIII wieku, Bibliothèque Municipale de Besançon, Fonds de l'Académie, nr 32).
Dom Guillo, Histoire de l'illustre Abbaye de Luxueil (1725; niepublikowany rękopis, Bibliothèque Municipale de Vesoul, nr 190).
PL della Torre, Vita di S. Colombano (1728).
GC Knottenbelt, Disputatio historico-theologica de Columbano, Leyden 1839.
A. Digot, St. Colomban et Luxeuil, L'Austrasie 1840.
A. Gianelli, Vita de s. Opatrz Colombano, Turyn 1844.
WF Besser, Der heil. Columban, Lipsk 1857.
Dom de Villiers, Eductum e tenebris Luxovium (1864; niepublikowany rękopis w Archives, Dept. de la Haute-Saône).
KJ Greith, Die heil. Glaubensboten Kolumban und Gall und ihre Stellung in der Urgeschichte St. Gallens, St. Gallen 1865.
JA Zimmermann, Die heil. Columban und Gallus nach ihrem Leben und Wirken geschildert, St. Gallen 1866.
PF Moran, „Irlandzki misjonarz i jego praca”, Irish Ecclesiastical Record (1869).
G. Hertel, „Über des heil. Columba Leben und Schriften, besonders über seine Klosterregel ”, w: Zeitschrift für die historische Theologie 45 (1875) 396–454.
G. Hertel, „Anmerkung zur Geschichte Columbas”, Zeitschrift für Kirchengeschichte 3 (1879) 145–150.
Otto Seebaß, Über Columba von Luxeuils Klosterregel und Bußbuch, Drezno 1883.
B. MacCarthy, Irish Eccleciastical Record 5 (1884), 771; w dniu śmierci Kolumbana.
Albert Hauck, „Über die sogenannte Instructiones Columbani”, Zeitschrift für kirchliche Wissenschaft und kirchliches Leben 6 (1885) 357–64.
S. Vincent, St. Colomban, Paryż 1887.
Wilhelm Gundlach, „Über die Columban-Briefe 1. Die prosaischen Briefe”, Neues Archiv 15 (1890) 497–526.
J. von Pflugk-Harttung, „The Old Irish on the Continent”, Royal Historical Society Transactions, nowa seria V, (1891) 75–102.
Wilhelm Gundlach, „Zu den Columban-Briefen: eine Entgegnung”, Neues Archiv 17 (1892) 425–9.
Otto Seebaß, „Über die Handschriften der Sermonen und Briefe Columbas von Luxeuil”, Neues Archiv der Gesellschaft für ältere deutsche Geschichtskunde 17 (1892) 245–59.
Otto Seebaß, „Über die sogenannte Instructiones Columbani”, Zeitschrift für Kirchengeschichte 13 (1892) 513–34.
A. Malnory, Quid Luxovienses monachi discipuli S. Columbani ad regulam monasteriorum atque ad communem ecclesiae profectum contulerint, Paryż 1894.
Otto Seebaß, „Das Poenitentiale Columbani”, Zeitschrift für Kirchengeschichte 14 (1894) 430–48.
H. Beaumont, Étude historique sur l'abbaye de Luxeuil, Luxeuil 1895.
L. Dedieu, Colomban, législateur de la vie monastique, Cahors 1901.
Bruno Krusch (red.), „Vitae S. Galli”, Monumenta Germaniae Historica, Scriptores Rerum Merovingicarum, iv (1902) 229–337.
T .J. Shahan, „St. Columbanus at Luxeuil ', American Catholic Quarterly Review (styczeń 1902).
CW Bispham, Columban, święty, mnich i misjonarz, Nowy Jork 1903.
G. Bonet-Maury, „S. Colomban et la fondation des monastères irlandaises en Brie au VIIe siècle ”, Revue Historique 83 (1903) 277–99.
Bruno Krusch (red.), „Ionae Vitae Columbani”, Monumenta Germaniae Historica, Scriptores Rerum Merovingicarum, IV (1902); separatim ed. (1905).
Louis Gougaud, w: Annales de Bretagne 22 (1906–7) 327–43; na trasie Columbana do Francji.
Heinrich Zimmer, w: Sitzungsberichte der Königlich Preußischen Akademie der Wissenschaften 14 (1909) 391–400; na trasie Kolumbana do Francji.
WT Leahy, Columbanus the Celt, Filadelfia 1913.
G. Metlake, „Jonas of Bobbio”, Ecclesiastical Review 48 (1913) 563–74.
G. Metlake, „St. Columban and the School of Luxeuil ”, Ecclesiastical Review 49 (1913) 533–52.
JJ Laux, Der heil. Kolumban, sein Leben und seine Schriften, Freiburg 1919; (tłum. G. Metlake) Life and Writings of St. Columban, Philadelphia 1914.
H. Concannon, Life of Saint Columban, Dublin 1915.
H. Concannon, „St. Kolumban, apostoł pokoju i pokuty ”, rozprawy 4 (1915) 513–26.
JJ O'Gorman, St.Columban, (druk prywatny) Ottawa 1915.
AB Scott, „St. Columbanus ', Transactions, Gaelic Society of Inverness (1915) 50ff.
D. Cambiaso, „San Colombano, sua opera e suo culto in Liguria”, Rivista diocesana Genovese 6 (1916) 121–5.
G. Domenici, „San Colombano”, Civiltà Cattolica (1916).
P. Lugnano, „San Colombano, monaco e scrittore”, Rivista Storica Benedittina 11 (1916) 5–46.
Aubrey Gwynn, w: Studies 7 (1918) 474–84; w dniu urodzin Columbana.
P. Buzzi, Colombano d'Irlande; il santo ed il poeta, Locchi 1921.
E. Martin, St. Columban, Paryż 1905; 3 wydanie 1921.
Louis Gougaud, w: Revue Celtique 39 (1922) 211–14; o kulcie św. Kolumbana.
Clemens Blume i GM Dreves (red.), Analecta Hymnica Medii Aevi, 55 tomy, Lipsk 1886–1922.
Clemens Blume, „Hymnodia Hiberno-Celtica saeculi V.–IX.” w: Clemens Blume i GM Dreves (red.) Analecta Hymnica Medii Aevi, LI 259–365.
Louis Gougaud (tłum. V. Collins), Gaelic Pioneers of Christianity, Dublin 1923.
J. Rivière, „St. Colomban et le jugement du Pape hérétique ”, Revue des Sciences Réligieuses, Paryż, 3 (1923) 277nn.
Chanoine Bouhélier, Saint Colomban, Luxeuil 1924.
P. Chauvin, Saint Colomban, Fondateur de l'Abbaye de Luxeuil, Luxeuil 1924.
F. Cabrol, Luxeuil et Saint Colomban, Luxeuil 1926.
EJ MacCarthy, St. Columban, Nebraska, Nowy Jork 1927; przedruk Montalemberta z dodatkowymi badaniami krytycznymi.
EJ MacCarthy, „Shrines of St. Columban in Europe”, Daleki Wschód (lipiec 1927).
JF Kenney, Źródła wczesnej historii Irlandii. I: kościelny. An Introduction and Guide, New York 1929, s. 186n .; poprawiona impresja Ludwig Bieler, 1966.
J. Roussel, „Itinéraire suivi par St. Colomban d'Irlande en Gaule”, Bulletin de l'Académie des Sciences, Belles-lettres et Arts de Besançon (1930) 128–44.
Mario Esposito, „The ancient Bobbio catalog”, Journal of Theological Studies 32 (1931) 337–44.
N. Grimaldi, „S. Colombano ed Agilulfo ”, Archivio Storico Prov. Parm. 39 (1931).
J. Guiraud, „L'Action civilatrice de Saint Colomban et de ses moines dans la Gaule Mérovingienne”, 31. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, Dublin 1932, ii, 180–9.
Louis Gougaud, „Sur les tours de Rome et sur le Rhin avec les„ peregrini ”insulaires”, Revue de l'Histoire Ecclésiastique 29.1 (1933) 253–71.
CG Mor, „San Colombano e la politica ecclesiastica de Agilulfo”, Bolletino di Storia Piacentina 28 (1933) 49–58.
JF O'Doherty, „St. Columbanus and the Roman See ”, Irish Ecclesiastical Record, seria V, 42 (1933) 1–10.
H. Bresslau (red.), „Miracula S. Columbani”, Monumenta Germaniae Historica, Scriptores, 30. 2 (1934) 993–1015.
L. Kilger, „Kolumban und Gallus in Tuggen”, Heimatkunde vom Linthgebiet Uznach 1939, 28–39 i 41–48.
F. Blanke, Columban und Gallus, Zürich 1940.
J. Roussel, St. Colomban et l'Épopée Colombanienne, 2 tomy, Besançon 1941–2.
P. Salmon, „Le Lectionnaire de Luxeuil”, Revue Bénédictine 53 (1941) 89–107.
JB Gai, „L'influence de St. Colomban sur la Société Mérovingienne”, Vie Spirituelle 67 (1942) 366–89.
L. Kilger, „Die Quellen zum Leben der heil. Columban und Gallus ”, Zeitschrift für schweizer. Kirchengeschichte 36 (1942) 107–120.
G. Vinay, „Interpretazione de S. Colombano”, Bolletino storico-bibliografico subalpino 46 (1948) 5–30.
D. Chute, „On St. Columban of Bobbio”, Downside Review 47 (1949), 170ff i 304ff.
Jean Laporte, „S. Colomban, son âme et sa vie ', Mélanges de Science Réligieuse, Lille 1949, 49–56.
GSM Walker, „O użyciu greckich słów w pismach św. Kolumbana z Luxeuil”, Archiuum Latinitas Medii Aeui (Bulletin Du Cange) 21 (1949/50) 117–31.
M. Henry-Rosier, St. Colomban dans la Barbarie Mérovingienne, Paryż 1950.
EJ MacCarthy, „Portrait of St. Columban”, Irish Ecclesiastical Record 74 (1950) 110–15.
Marguerite Marie Dubois (red.), Mélanges Colombaniens, Actes du Congrès international de Luxeuil, 20–23 lipca 1950, Paryż 1951.
Marguerite Marie Dubois, Saint Colomban, Un Pionnier de la civilization occidentale, Paryż 1950 (przetłumaczone z dodatkowymi uwagami przez Jamesa O'Caroll: Saint Columban, A Pioneer of Western Civilization, Dublin 1961).
Jean Laporte, „Étude d'authenticité des oeuvres attributes à saint Colomban”, Revue Mabillon 45 (1955) 1–28; 46 (1956) 1–14.
E. Franceschini, [recenzja Walker, Opera] Aevum 31 (1957) 281–3.
J. O'Carroll, „The chronology of saint Columbanus”, Irish Theological Quarterly 24 (1957) 76–95.
Heinz Löwe, [recenzja Walkera, Opera] Theologische Literaturzeitung 83 (1958) 685–7.
Anscari Mundó, „L'édition des oeuvres de S. Colomban”, Scriptorium 12 (1958) 289–93.
MLW Laistner, [recenzja Walker, Opera] Speculum 34 (1959) 341–3.
Mario Esposito, „O nowym wydaniu Opera Sancti Columbani”, Classica & Mediaevalia 21 (1960) 184–203.
RLP Milburn, [recenzja Walker, Opera] Medium Aevum 29 (1960) 25–7.
Ludwig Bieler, „Edytujesz Świętego Kolumba. Odpowiedź, Classica & Mediaevalia 22 (1961) 139–50.
Ludwig Bieler, [recenzja J. Laporte (red.), Le Pénitentiel de Saint Colomban] Journal of Theological Studies, nowa seria 12 (1961) 106–12.
C. Mohrmann, „Najwcześniejsza kontynentalna łacina irlandzka”, Vigiliae Christianae 16 (1962) 216–33.
Valeria Polonio, Il monasterio di San Colombano di Bobbio dalla fondazione all'epoca carolingia, Genova 1962.
M. Tosi, „Il commentario di san Colombano ai Salmi”, Columba 1 (1963) 3–14.
GF Rossi, „Il commento di san Colombano ai Salmi ritrovato a Bobbio in un codice della fine del secolo XII”, Divus Thomas 67 (1964) 89–93.
Friedrich Prinz, Frühes Mönchtum im Frankenreich: Kultur und Gesellschaft in Gallien, den Rheinlanden und Bayern am Beispiel der monastischen Entwicklung (4. do 8. Jahrhundert), München 1965.
M. Tosi (red. I tłum.), Vita Columbani et discipulorum eius, Piacenza 1965.
A. Quacquarelli, „La prosa d'arte di S. Colombano”, Vetera Christianorum 3 (1966) 5–24.
P. Engelbert, „Zur Frühgeschichte des Bobbieser Skriptoriums”, Revue Bénédictine 78 (1968) 220–60.
Ludwig Bieler, [recenzja Smit, Studies] Latomus 31 (1971) 896–901.
Johannes Wilhelmus Smit, Studia nad językiem i stylem Columby Młodszego (Columbanus), Amsterdam 1971.
A. Önnefors, „Die Latinität Columbas des Jüngeren in neuem Licht”, Zeitschrift für Kirchengeschichte 83 (1972) 52–60.
B. Vollmann, [przegląd Smit, Studies] Jahrbuch für Antike und Christentum 15 (1972) 210–14.
A. Quacquarelli, „La prosa di san Colombano”, w: Colombano, pioniere di civilizzazione cristiana europea. Atti del convegno internazionale di studi colombaniani, Bobbio, 28–30 sierpnia 1965, Bobbio 1973, 23–41.
Tomás Ó Fiaich, Columbanus własnymi słowami, Dublin 1974.
JJ O'Meara i B. Naumann (edd.), Latin Script and Letters AD 400–900: Festschrift przedstawiony Ludwigowi Bielerowi, Leiden 1976.
Michael Winterbottom, „Columbanus and Gildas”, Vigiliae Christianae 30 (1976) 310–17.
Michael Lapidge, „Autorstwo wersetów adonicznych Ad Fidolium przypisywane Kolumbanowi”, Studi Medievali, 3. seria, 18 (1977) 815–80.
MW Herren, „Klasyczna i świecka nauka wśród Irlandczyków przed renesansem karolińskim”, Florilegium 3 (1981) 118–57.
MW Herren (red.), Insular Latin Studies: Papers on Latin Texts and Manuscripts of the British Isles: 550–1066, Toronto 1981.
Heinz Löwe, „Columbanus und Fidolius”, Deutsches Archiv für Erforschung des Mittelalters 37 (1981) 1–19.
Friedrich Prinz, „Columbanus, frankońska szlachta i terytoria na wschód od Renu”, w: HB Clarke i Mary Brennan (red.), Columbanus and Merowingian Monasticism, Oxford 1981, 73–87.
Pierre Riché, „Columbanus, his followers and the Merowingian church”, w: HB Clarke and Mary Brennan (red.), Columbanus and Merowingian Monasticism, Oxford 1981, 59–72.
Ian Wood, „A preludium do Columbanus: monastyczne osiągnięcie na terytoriach burgundzkich”, w: HB Clarke and Mary Brennan (red.), Columbanus and Merowingian Monasticism, Oxford 1981, 3–32.
Kate Dooley, „Od pokuty do spowiedzi: wkład celtycki”, Bijdragen: Tijdschrift voor Philosophie en Theologie 43 (1982) 390–411.
Heinz Löwe (red.), Die Iren und Europa im früheren Mittelalter, 2 tomy, Stuttgart 1982.
Peter Christian Jacobsen, „Carmina Columbani”, w: Heinz Löwe (red.), Die Iren und Europa, I, 434–67.
John J. Contreni, Irlandczycy w zachodnim imperium Karolingów (według James F. Kenney and Bern, Burgerbibliothek 363) w: Die Iren und Europa, wyd. Löwe, II, 758–98.
Fidel Rädle, „Die Kenntnis der antiken lateinischen Literatur bei den Iren in der Heimat und auf dem Kontinent”, w: H. Löwe (red.), Die Iren und Europa im früheren Mittelalter, Stuttgart 1982, tom I, 484–500 .
K. Schäferdiek, „Columbans Wirken im Frankenreich”, w: H. Löwe (red.), Die Iren und Europa im früheren Mittelalter, Stuttgart 1982, tom I, 171–201.
Ian Wood, „The Vita Columbani and Merowingian hagiography”, Peritia 1 (1982) 63–80.
Proinséas Ní Chatháin i Michael Richter (red.), Irlandia i Europa: wczesny Kościół, Stuttgart 1984.
Michael Lapidge, „Columbanus and the„ Antiphonary of Bangor ””, Peritia 4 (1985) 104–16.
Michael Lapidge i Richard Sharpe, A Bibliography of Celtic-Latin Literature 400–1200 (Dubin 1985).
DR Howlett, „Two works of Columban”, Mittellateinisches Jahrbuch 28 (1993) 27–46.
R. Stanton, „Columbanus, Letter 1. Translation and Commentary”, The Journal of Medieval Latin 3 (1993) 149–68.
PTR Gray i MW Herren, „Columbanus and the Three Chapters controversy - a new approach”, Journal of Theological Studies, nowa seria 45 (1994) 160–70.
DR Howlett, „Najwcześniejsi pisarze irlandzcy w kraju i za granicą”, Peritia 8 (1994) 1–17.
Ian Wood, The Merowingian Kingdoms 450–751, Londyn 1994.
James P. Mackey, „Theology of St Columbanus”. W Próinséas Ní Chatháin i Michael Richter (red.), Irland und Europa im früheren Mittelalter: Bildung und Literatur, Stuttgart 1996, 228–39.
Michael Lapidge (red.), Columbanus: studies on the Latin writings, Woodbridge, UK / Rochester, New York, USA 1997.
Donald Bullough, „Kariera Columbanusa”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 1–28.
Neil Wright, „Columbanus's Epistulae”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 29–92.
Clare Stancliffe, „Trzynaście kazań przypisywanych Kolumbanowi i kwestia ich autorstwa”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 93–202.
Jane Barbara Stevenson „The monastic Rules of Columbanus”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 203–216.
TM Charles-Edwards, „The penitential of Columbanus”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 217–239.
Dieter Schaller, „De mundi transitu”: a rhythmical poem of Columbanus? ”, W: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 240–254.
Michael Lapidge, „Precamur patrem”: an Easter hymn by Columbanus? ”, W: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 255–263.
Dáibhí Ó Cróinín, „The computistics work of Columbanus”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 264–270.
Michael Lapidge, „The Oratio S. Columbani”, w: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 271–273.
Michael Lapidge, „Epilog: Czy Columbanus skomponował wiersz metryczny?”, W: Lapidge (red.), Columbanus: Studies, 274–285.
Charles Clement O'Brien, Exegesis, Scripture and the Easter Question in the Letters of Columbanus, niepublikowany M.Phil. Praca magisterska, National University of Ireland, Cork, Department of History 1998.
TM Charles-Edwards, Early Christian Ireland, Cambridge 2000, 344–390: Columbanus and jego uczniowie.
Damian Bracken, „Władza i obowiązek: Kolumban i prymat Rzymu”, Peritia 16 (2002) 168–213. (dostępne w CELT.)

Wydanie używane w wydaniu cyfrowym

Sancti Columbani Opera. GSM Walker (red.), Pierwsze wydanie [xciv + 247 str.] The Dublin Institute for Advanced Studies Dublin (1957) (repr. 1970). Scriptores Latini Hiberniae. , Nr 2

Kodowanie

Opis Projektu

CELT: Corpus of Electronic Texts

Deklaracja pobierania próbek

Niniejszy tekst dotyczy s. 123–181 wydania drukowanego. Wszystkie wstępy redakcyjne, przypisy i indeksy zostały pominięte. Notatki szczegółowo opisujące źródła cytowań są zintegrowane z wydaniem elektronicznym przez cit tagi. (Zobacz poniżej cytat).

Deklaracja redakcyjna

Korekta

Dwukrotna korekta tekstu w CELT.

Normalizacja

Teksty elektroniczne reprezentują zredagowany tekst.

Cytat

Cytaty są oznaczone cit. Ten element zawiera bibl i qt elementy.

Dzielenie

Miękkie łączniki są cicho usuwane. Kiedy wyraz z łącznikiem (twardy lub miękki) przecina podział strony, to koniec jest zaznaczany po zakończeniu dzielonego słowa.

Segmentacja

div0= zasady mnichów; dział1= zbiór zasad; dział2= reguła indywidualna (Reguły mnichów; Reguły wspólnotowe i Pentiential). Akapity są zaznaczone.

Wartości standardowe

Daty są znormalizowane w formacie ISO rrrr-mm-dd.

Interpretacja

Nazwy nie są oznaczane.

Odniesienia kanoniczne

W tym tekście zastosowano rozszerzenie DIV2 element reprezentujący regułę.

opis profilu

Stworzone: przez GSW Walker. [Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tekstu łacińskiego, patrz plik Latin, L201052.] (1956)

Użycie języka

Język: [EN] Tekst w języku angielskim.

Historia zmian

(2008-09-22) Beatrix Färber (red.)
Zaktualizowano nagłówek, dodano słowa kluczowe; dodano seriesstmt, plik został zweryfikowany; utworzono nową liczbę słów.
(2008-07-18) Beatrix Färber (red.)
Zmodyfikowano wartość atrybutu div0 „type”, wstawiono znaczniki „tworzenie”, zmieniono treść „langUsage”.
(2005-08-25) Julianne Nyhan (red.)
Znormalizowane kody języków i edytowane langUsage do konwersji XML
(2005-08-04T16: 40: 10 + 0100) Peter Flynn (red.)
Przekonwertowane na XML
(2004-02-24) Beatrix Färber (red.)
Drobne poprawki w cytatach i zmiany w strukturze działów; plik ponownie przeanalizowany; Utworzono plik HTML.
(2004-01-08) Beatrix Färber (red.)
Druga korekta akt; drobne dodatki do nagłówka; Utworzono plik HTML.
(2003-07-28) Beatrix Färber (red.)
Cytowania i podziały sprawdzone, plik naprawiony.
(2003-07-23) Emer Purcell (red.)
Lista literatury wtórnej posortowana według daty publikacji; wykaz wprowadzonych rękopisów, wydań i tłumaczeń.
(10.07.2003) Marcus Balé (red.)
Plik przeanalizowano.
(2003-06-26) Marcos Balé (red.)
Pierwsza próba pliku, wstawienie podstawowych znaczników strukturalnych; cytaty otagowane.
(2003-06-18) Marcos Balé (przechwytywanie)
Plik przeskanowany.
(2003-03-06) Beatrix Färber (red.)
Utworzono nagłówek; spis literatury wtórnej opracowany i sprawdzony.

Edycja korpusu tekstów elektronicznych: T201052

Zasady mnichów: Autor: Columbanus Hibernus

str.123

Tutaj zaczynają się Rozdziały Reguły.

Posłuszeństwa.
Ciszy.
Jedzenie i Napoje.
O pokonywaniu chciwości.
O zwycięstwie nad próżnością.
Czystości.
Biura Chóru.
Dyskrecji.
Umartwienia.
O doskonałości mnicha.

Reguła mnichów

Posłuszeństwa

Na pierwsze słowo seniora wszyscy słyszący powinni wstać do posłuszeństwa, ponieważ ich posłuszeństwo jest ukazane Bogu, jak mówi nasz Pan Jezus Chrystus: Kto cię słyszy, słyszy Mnie ''.

Luc. 10.16

(II)

Dlatego jeśli kto słyszy słowo, nie wstanie od razu, będzie sądzony za nieposłusznego. Ale ten, kto odpowiada, ponosi zarzut niesubordynacji, a więc nie tylko winny nieposłuszeństwa, ale także otwierając drogę odpowiedzi ''

Por. Bazylia. (tłum. Rufin.) Przesłuchanie. 69

dla innych jest

str. 125

być uważanym za niszczyciela wielu. (III) Jednak jeśli jakiekolwiek szmery, on także, jakby nie był serdecznie posłuszny, należy uznać za nieposłuszny. W związku z tym niech jego dzieło zostanie odrzucone ''

por. Bazylia. Przesłuchanie. 71

dopóki nie zostanie ujawniona jego dobra wola. Ale do jakiej miary jest posłuszeństwo? Aż do śmierci ''

por. Bazylia. Przesłuchanie. 65, Kasjan. Inst. xii. 28

jest to niewątpliwie nakazane, ponieważ Chrystus był posłuszny Ojcu aż do śmierci za nas. I to nam sugeruje, mówiąc przez Apostoła: Niech ten umysł będzie w tobie, który był także w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Boga, uważał, że nie jest nagrodą do wyrwania, aby być równym Bogu; ale opróżnił się, przybierając postać sługi i będąc znalezionym w modzie jako człowiek, uniżył się, będąc posłusznym Ojcu aż do śmierci, a nawet śmierci krzyżowej ''.

Phil. 2. 5-8

Tak więc prawdziwi uczniowie Chrystusa nie mogą odmówić im posłuszeństwa niczego, nawet jeśli by to nie było trudne i trudne, ale należy je chwytać z gorliwością, z radością, ponieważ jeśli posłuszeństwo nie jest tego rodzaju, nie spodoba się Panu, który mówi : A kto nie bierze swego krzyża i nie idzie za Mną, nie jest Mnie godzien ''.

Matt. 10. 38

I tak On mówi o godnym uczniu, jak to Gdzie ja jestem, tam też jest mój sługa ze Mną ''.

Ioann. 12.26

Of Silence (IV)

Postanawia się dokładnie przestrzegać zasady milczenia, ponieważ jest napisane: Ale pielęgnowanie prawości to cisza i pokój ''.

Jest. 32.17

A zatem, aby ktoś nie został uznany za winnego zbytniego gadania, trzeba, aby zachowywał milczenie, z wyjątkiem tego, co jest pożyteczne i konieczne, ponieważ zgodnie z Pismem: w wielu słowach grzechu nie zabraknie ''.

Prz. 10.19

Dlatego Zbawiciel mówi: Na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony, a na podstawie słów twoich będziesz potępiony ''.

Matt. 12,37

Słusznie będą potępieni, którzy nie powiedzieliby tylko rzeczy, kiedy mogli, ale woleli mówić z gadatliwą gadatliwością, co jest złe, niesprawiedliwe, lekceważące, puste, szkodliwe, wątpliwe, fałszywe, prowokacyjne, uwłaczające, podłe, wymyślne, bluźniercze, niegrzeczne, i kręty. Dlatego musimy milczeć w tych i pokrewnych sprawach i rozmawiać z rozwagą i rozwagą, aby ani dyskredytacja, ani narastająca opozycja nie wybuchły w zjadliwej gadatliwości.

Of Food and Drink (V)

Niech jedzenie mnichów być biednym i zabranym wieczorem ''

por. Hieron. Epist. lviii. 6

takie jak do unikaj sytości ''

por. Hieron. Epist. xxii. 17

i ich pić, aby uniknąć odurzenia, tak że to

str.127

może zarówno zachować życie, jak i nie szkodzić; warzywa, fasola, mąka zmieszana z wodą, razem z małym chlebkiem, aby nie obciążać żołądka i pomieszać umysłu. Zaprawdę, ci, którzy pragną wiecznych nagród, muszą brać pod uwagę tylko użyteczność i użycie. Korzystanie z życia musi być ograniczone, tak jak należy ograniczyć trud, ponieważ jest to prawdziwa dyskrecja, aby możliwość duchowego postępu była utrzymywana z umiarkowaniem, które karze ciało. Bo jeśli wstrzemięźliwość przekracza miarę, będzie to występek, a nie cnota; bo cnota utrzymuje i zachowuje wiele dóbr. Dlatego musimy pościć codziennie, tak jak musimy codziennie karmić; i chociaż musimy codziennie jeść, musimy gorzej i oszczędniej zadowalać ciało; ponieważ musimy codziennie jeść, ponieważ musimy codziennie iść naprzód, codziennie modlić się, codziennie trudzić i codziennie czytać.

O ubóstwie i przezwyciężaniu chciwości (VI)

Przez mnichów, którym na miłość boską świat jest ukrzyżowany, a oni światu ''

por. Gal. 6.14

należy unikać chciwości, podczas gdy rzeczywiście naganne jest dla nich nie tylko posiadanie zbędnych rzeczy, ale nawet ich pragnienie. W ich przypadku nie jest wymagana własność, ale wola; a oni zostawiając wszystko i idąc codziennie za Panem Chrystusem z krzyżem bojaźni, mają skarby w niebie ''.

por. Matt. 19.21

Dlatego, podczas gdy będą mieli dużo w niebie, na ziemi powinni być zadowoleni z drobnych posiadłości absolutnej potrzeby, wiedząc, że chciwość jest trądem dla mnichów, którzy naśladują synów proroków, a dla ucznia Chrystusa jest to bunt i ruina, dla niepewnych naśladowców apostołów to także śmierć. Tak więc nagość i pogarda bogactwa ''

por. Kasjana. Inst. iv. 43

są pierwszą doskonałością mnichów, ale drugą jest oczyszczenie z wad ''

por. Kasjana. Conl. XIV. ja

trzecia - najdoskonalsza i wieczna miłość Boga i nieustanne przywiązanie do rzeczy boskich, wynikające z zapomnienia o rzeczach ziemskich. Ponieważ tak jest, według słowa Pańskiego potrzebujemy kilku rzeczy, a nawet jednej ''.

Luc. 10.42

Niewiele rzeczy jest prawdziwymi potrzebami, bez których nie można prowadzić życia, ani nawet jednej rzeczy, jak jedzenie zgodnie z literą. Ale wymagamy czystości odczuwania dzięki łasce Bożej, abyśmy mogli duchowo zrozumieć, jakie są te nieliczne dary miłości, które Pan ofiaruje Marcie.

str. 129

O zwycięstwie nad próżnością (VII)

O tym, jak niebezpieczna może być próżność, świadczy kilka słów Zbawiciela, który powiedział do swoich uczniów, radując się z tej próżności: Widziałem szatana jak błyskawica spadającego z nieba ''

Luc. 10. 18

i który mówi do Żydów, gdy kiedyś się usprawiedliwili: Ale to, co wzniosłe wśród ludzi, jest obrzydliwością w oczach Pana ''.

Luc. 16. 15

Z tych i przez ten najbardziej znany przypadek faryzeusza, który się usprawiedliwiał, dochodzimy do wniosku, że próżność i dumna samoocena niszczą wszystkie dobre rzeczy, kiedy na próżno wychwalane dobra faryzeusza zginęły, a wyznane przez siebie grzechy celnika zniknęły. Zatem niech żadne wielkie słowo nie wychodzi z ust mnicha, aby jego własna wielka praca nie zginęła.

Of Chastity (VIII)

Czystość mnicha jest rzeczywiście osądzana w jego myślach, a do niego, wraz z uczniami, którzy przyszli słuchać, niewątpliwie mówi Pan: Ten, kto patrzy na kobietę, by jej pożądać, już splugawił ją w swoim sercu ''.

Matt. 5. 28

Gdyż Jego przysięga jest ważona przez Niego, komu jest oddana, istnieje powód do obaw, że nie znajdzie w duszy czegoś, czego nienawidzi, bo być może według opinii św. oczy pełne rozpusty i cudzołóstwa. ''

2 Pet. 2. 14

A co z tego, że jest dziewicą w ciele, jeśli nie jest dziewicą w umyśle? Dla Boga, który jest Duchem ''

por. Hieron. Epist. xxii. 38 Ioann. 4. 24

mieszka w duchu i umyśle, które On widział nieskalane, w którym nie ma myśli cudzołożnej, skazy ducha i plamy grzechu.

Biura Chóru

Ale jeśli chodzi o synaksę, to znaczy funkcję psalmów i modlitw w sposób kanoniczny, należy dokonać pewnych rozróżnień, ponieważ jej przestrzeganie zostało w różny sposób przekazane naszej pamięci przez różne autorytety. Tak więc, zgodnie z naturą życia człowieka i kolejnością pór roku, będę różnie sugerował to samo także na piśmie. Nie powinno to być bowiem stereotypowe ze względu na wzajemne zmiany pór roku; bo wypada, żeby było dłuższe w długie noce i krótsze w krótkie. Stąd, w porozumieniu z naszymi poprzednikami, od dwudziestego czwartego czerwca, podczas gdy noc rośnie, biuro

str.131

zaczyna rosnąć stopniowo od dwunastu najkrótszych pieśni w noc szabatu lub w dzień Pański, aż do początku zimy, czyli do pierwszego listopada. Następnie śpiewają dwadzieścia pięć psalmów antyfonalnych [o dwa razy tyle samo], które zawsze następują po trzecim śpiewie po dwóch śpiewach, w taki sposób, że w ciągu dwóch wyżej wymienionych nocy śpiewają cały psałterz, zmieniając pozostałe noce na całą zimę z dwunastoma pieśniami. Pod koniec zimy, stopniowo co tydzień przez całą wiosnę, zawsze upuszcza się trzy psalmy, tak że w święte noce pozostaje tylko dwanaście antyfon, to znaczy trzydzieści sześć psalmów codziennego zimowego urzędu, ale jest to dwadzieścia cztery przez całą całą wiosnę i lato aż do równonocy jesiennej, czyli dwudziestego czwartego września. Wówczas moda na synxis jest taka, jak podczas równonocy wiosennej, czyli dwudziestego piątego marca, podczas gdy przy wzajemnych przemianach powoli rośnie i słabnie.

Dlatego musimy rozważyć naszą czujność stosownie do naszych sił, zwłaszcza gdy Autor naszego zbawienia zachęca nas, abyśmy czuwali i módl się cały czas ''

Luc. 21. 36

a kiedy Paweł wyświęca: Módlcie się nieustannie. ''

I Thess. 5. 17

Ale ponieważ musimy znać sposób modlitw kanonicznych, w których wszyscy gromadzą się w wyznaczonych godzinach na wspólnej modlitwie, na zakończenie której każdy powinien się modlić we własnej celi ''

por. Matt. 6,6; por. Kasjana. Inst. iii. 3

nasi poprzednicy wyznaczyli trzy psalmy na każdą godzinę dzienną, biorąc pod uwagę przerwę w pracy, wraz z dodaniem wersetów, które wstawiają się najpierw za nasze własne grzechy, potem za cały lud chrześcijański, potem za kapłanów i inne zakony św. święta trzodo, która jest poświęcona Bogu, wreszcie za tych, którzy dają jałmużnę, potem za zgodę królów, na końcu za naszych wrogów, aby Bóg nie uznał ich za grzech, że nas prześladują i oczerniają, ponieważ nie wiedzą, co robią. ''

Luc. 23. 34

Ale w nocy śpiewa się dwanaście psalmów, ao północy podobnie dwanaście; ale nad ranem wyznaczono dwa razy dziesięć i dwa razy dwa, jak powiedziano w okresach krótkich

str.133

noce, podczas gdy więcej, jak już powiedziałem, jest zawsze wyświęconych na noc czuwania Dnia Pańskiego i wigilię szabatu, podczas której siedemdziesiąt pięć jest śpiewanych indywidualnie w trakcie jednego Oficjum.

Te rzeczy są powiedziane w odniesieniu do zbiorowej synaksy. Jednakże, jak powiedziałem, prawdziwą tradycją modlitwy jest to, że zdolność człowieka oddanego tej pracy powinna być realizowana bez znużenia jego ślubowania, niezależnie od tego, czy pozwala na to doskonałość jego zdolności, czy też jego umysł lub kondycja fizyczna mogą pozwolić na to, biorąc pod uwagę jego ograniczenia, i że powinno być realizowane w takim stopniu, w jakim żarliwość każdego wymaga, jeśli jest on wolny i samotny, lub jeśli wymaga tego zakres jego nauki, lub wolny czas na jego stanowisku, ilość studia, rodzaj zawodu i różnica wieku na to pozwalają, chociaż należy to uznać za doskonałość pojedynczej pracy na tak różne sposoby, ponieważ występuje ona na przemian z pracą i okolicznościami. I tak, chociaż długość stania lub śpiewania może być różna, to jednak tożsamość modlitwy w sercu i nieustanna koncentracja umysłu, która jest nieustanna z pomocą Boga, będzie miała jedną doskonałość. Jednak są katolicy, którzy mają to samo numer kanoniczny dwanaście psalmów ''

por. Kasjana. inst. ii. 4 i 12

czy to w krótkie noce, czy w długie, ale w nocy oddają ten kanon w czterech częściach; to znaczy o zmroku, o północy, o zaporze koguta io poranku. A jak ten gabinet wydaje się niektórym mały w zimie, tak latem okazuje się uciążliwy i wystarczająco ciężki, podczas gdy częste wstawania w krótkiej nocy powodują nie tyle zmęczenie, co wyczerpanie. Ale w najświętsze noce, a mianowicie w dzień Pański lub w szabat, odprawia się rano trzy razy tyle samo, to znaczy trzykrotnie dziesięć i sześć psalmów. Tłumy tych mężów i ich święte życie kieruje wielu do tej liczby kanonicznej ze słodkim zachwytem, a także do reszty ich dyscypliny, wierząc, że nikt nie jest zmęczony pod ich rządami. I chociaż ich rzesze są tak wielkie, że podobno tysiąc ojców żyje pod jednym archimandryty, to jednak tam, od założenia wspólnoty, nie widziano żadnej kłótni między dwoma mnichami; i bez mieszkania tam Boga, który mówi: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem ''.

2 Kor. 6. 16

to najwyraźniej nie mogło się zdarzyć. Dlatego dorastali zasłużenie i rosną każdego dnia - dzięki Bogu - pośród których mieszka Bóg i przez którego zasługi możemy zasłużyć na zbawienie od naszego Pana i Zbawiciela.

Amen.

str. 135

Dyskrecji (IX)

Jak wielu mnichom potrzebna jest dyskrecja, pokazuje błąd wielu wskazany przez upadek niektórych, którzy zaczynając bez roztropności i spędzając czas bez otrzeźwiającej wiedzy, nie byli w stanie zakończyć godnego pochwały życia '';

por. Kasjana. Conl. ii. 2

ponieważ tak jak błąd wyprzedza tych, którzy idą bez ścieżki, tak dla tych, którzy żyją bez roztropności, jest na wyciągnięcie ręki brak umiaru, i jest to zawsze przeciwieństwo cnót, które znajdują się pośrodku między każdą skrajnością. Jego początek jest niebezpieczny, gdy poza prostą drogą dyskrecji nasi wrogowie stawiają przeszkody niegodziwości i przewinienia różnych błędów.

(X) Dlatego musimy nieustannie modlić się do Boga, aby obdarzył go światłem prawdziwej dyskrecji, aby oświecił się w ten sposób, otoczony ze wszystkich stron najgęstszą ciemnością świata, aby Jego prawdziwi czciciele mogli przejść przez tę ciemność bez błędu dla siebie. Tak więc dyskrecja wzięła swoją nazwę od rozróżniania, ponieważ rozróżnia w nas między dobrem a złem, a także między umiarkowanym a całkowitym. Albowiem od początku każda klasa została podzielona jak światło i ciemność, to znaczy dobro i zło, po tym, jak zło zaczęło istnieć za pośrednictwem diabła z powodu zepsucia dobra, ale przez działanie Boga, który najpierw oświeca, a następnie dzieli. W ten sposób sprawiedliwy Abel wybrał dobre, ale niesprawiedliwy Kain padł na zło.

(XI) Bóg uczynił wszystkie rzeczy, które stworzył, dobrymi, ale diabeł zasiał na nie zło przez przebiegłość i podstępne podżeganie do niebezpiecznego planu. Co więc jest dobre? Bez wątpienia te, które są nietknięte i pozostały w nieskalanym stanie swego stworzenia '';

por. Kasjana. Conl. viii. 24

który Bóg [sam] stworzył i przygotował [według Apostoła], abyśmy w nich chodzili; [które są] dobrymi uczynkami, w których zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie ''

por. Ef. 2. 10

mianowicie dobroć, niewinność, prawość, sprawiedliwość, prawda, litość, miłość, pokój zbawienia, radość duchowa, razem z owocem Ducha - wszystko to z ich owocami jest dobre. Ale im przeciwstawia się zło, a mianowicie niegodziwość, zwodzenie, nieprawość, niesprawiedliwość, kłamstwo, chciwość, nienawiść, niezgoda, zgorzknienie, wraz z ich wielorakimi owocami, rzeczami, które się z nich rodzą. Ponieważ niezliczone są rzeczy, które powstają z dwóch przeciwieństw, to znaczy z dóbr i zła.

(XII) Ale to, co odbiega od ustalonej dobroci i niewinności, jest pierwszym złem, które jest dumą pierwotnej niegodziwości; przeciwieństwem tego jest niski szacunek sprawiedliwego

str.137

dobroć, która uznaje i gloryfikuje swojego Stwórcę i jest to pierwsze dobro istoty rozumnej. W ten sposób reszta również stopniowo urosła do ogromnego lasu nazw w dwóch sekcjach. Skoro tak jest, dobro musi być mocno podtrzymywane przez tych, którzy mają Bożą pomoc, o którą zawsze należy się modlić w dobrobycie i przeciwnościach, aby ani w dobrobycie nie wywyższono nas do pychy, ani w przeciwnościach nie popadliśmy w rozpacz . Dlatego powinniśmy zawsze powstrzymywać się od każdego niebezpieczeństwa, to znaczy od wszelkiej nadmiernej powściągliwości i prawdziwej dyskrecji, która lgnie do chrześcijańskiej uniżenia i otwiera drogę do doskonałości prawdziwym żołnierzom Chrystusa, a mianowicie przez właściwe rozeznanie w wątpliwych przypadkach oraz wszędzie sprawiedliwie rozdzielając dobro i zło, czy to między czynami zewnętrznymi, czy między ciałem a duchem w życiu wewnętrznym, między dobrymi uczynkami a charakterem, lub między działaniem a kontemplacją, lub między obowiązkiem służbowym a osobistym oddaniem. Dlatego należy unikać zła, pychy, złej woli, kłamstwa, uwodzenia, nieprawości, niegodziwego przestępstwa moralności, obżarstwa, rozpusty, skąpstwa, gniewu, przygnębienia, niestałości, próżnej chwały, chełpliwości, oszczerstwa; należy również naśladować dobra cnót: uniżenie, uprzejmość, czystość, posłuszeństwo, wstrzemięźliwość, czystość, hojność, cierpliwość, radość, stałość, gorliwość, wytrwałość, czujność, milczenie, które poprzez niezachwianą odwagę i trzeźwy umiar, jak w pewną wagę dyskrecji należy zważyć przy wykonywaniu naszej zwykłej pracy, stosownie do możliwości naszego wysiłku, jeśli wszędzie szukamy wystarczalności. Nikt nie wątpi w to człowiek, któremu nie wystarcza ''

por. Sulp. Sev. Wybierz. ja. 18

przekroczył miarę roztropności, a cokolwiek przekracza tę miarę, jest z pewnością wadą.

(XIII) Tak więc między małym a nadmiernym istnieje rozsądna miara pośrodku, która zawsze przywołuje nas z wszelkich naddatków po obu stronach i w każdym przypadku zapewnia to, co jest powszechnie ustalone przez ludzką potrzebę, i odrzuca nierozsądne żądanie zbędne pragnienie. I ta miara prawdziwej dyskrecji, ważąc wszystkie nasze czyny na wadze sprawiedliwości, w żaden sposób nie pozwala nam zbłądzić od tego, co jest słuszne, ani popaść w błąd, jeśli kiedykolwiek pójdziemy za tym jako nasz przywódca. Chociaż musimy zawsze powstrzymywać się od obu stron, zgodnie z tym powiedzeniem: Trzymajcie się z prawej i lewej strony ''

por. Deut. 5. 32

zawsze powinniśmy iść naprzód w roztropności, to znaczy w świetle Bożym,

str.139

podczas gdy bardzo często mówimy i śpiewamy werset zwycięskiego psalmisty, Mój Boże, oświeć moją ciemność, bo w Tobie jestem wyrwany z pokusy ''.

Ps. 17. 28

Albowiem pokusa jest życiem człowieka na ziemi ''.

Iob 7. 1

Umartwienia (XIV)

Główną częścią rządów mnichów jest umartwienie, ponieważ są one rzeczywiście nakazane w Piśmie Świętym, Nic nie rób bez rady. ''

Ecclus. 32. 24

Jeśli więc nic nie można uczynić bez rady, o wszystko trzeba poprosić adwokata. ''

por. Kasjana. Conl. ii. 10

Tak nam nakazuje Mojżesz, Zapytaj swojego ojca, a pokaże ci starszych, a oni ci powiedzą ''.

Deut. 32,7

Ale chociaż to szkolenie wydaje się trudne dla zatwardziałych serc, a mianowicie, że człowiek powinien zawsze wisieć na ustach drugiego, to jednak dla tych, którzy są zatwardziali w bojaźni Bożej, będzie ono uznane za przyjemne i bezpieczne, jeśli będzie w pełni zachowane i nie po części, ponieważ nie ma nic przyjemniejszego niż bezpieczeństwo sumienia i nic bezpieczniejszego niż oczyszczenie duszy, którego nikt nie może zapewnić sobie własnym wysiłkiem, ponieważ należy to właściwie do sądu innych. Albowiem to, co już wypróbował sędzia, chroni od lęku przed potępieniem, a na nim spoczywa ciężar cudzego brzemienia i ponosi wszelkie niebezpieczeństwo, jakie podejmuje; bo jak napisano, niebezpieczeństwo sędziego [jest większy od tego] oskarżonego. ''

por. Matt. 7.1. i nast.

Tak więc każdy, kto zawsze pytał, jeśli idzie za nim, nigdy nie zbłądzi, ponieważ jeśli odpowiedź drugiego jest błędna, nie będzie błędu w wierze tego, który wierzy, i trud tego, który jest posłuszny, ani nie będzie mu brakować nagrody za jego pytając. Jeśli bowiem sam rozważał cokolwiek, kiedy powinien był o to prosić, to okazuje się, że popełnił błąd w tym właśnie fakcie, że odważył się osądzić, kiedy powinien był zostać osądzony; nawet jeśli okaże się słuszne, będzie mu to poczytane za złe, ponieważ odszedł od właściwej drogi w tym; bo człowiek, do którego obowiązków należy tylko posłuszeństwo, ośmiela się niczego nie osądzać samemu.

Zatem, skoro tak jest, mnisi muszą wszędzie wystrzegać się dumnej niezależności i uczyć się prawdziwej pokory, gdy są posłuszni bez szemrania i wahania, że zgodnie ze słowem Pana [mogą czuć] jarzmo [Chrystusa] przyjemne, a [Jego] brzemię lekkie. ''

Matt. 11. 30

W przeciwnym razie, ucząc się pokory Chrystusa, nie będą odczuwać Jego przyjemności

str.141

jarzmo i lekkość Jego brzemienia. Gdyż uniżenie serca jest wytchnieniem duszy zmęczonej występkami i trudami, i jedyną jej ucieczką od tak wielu zła, o ile jest ona całkowicie pociągnięta do rozważania tego z tak wielu błędnych i pustych rzeczy na zewnątrz, tak daleko w sobie cieszy się odpoczynkiem i orzeźwieniem, w wyniku czego nawet gorzkie rzeczy są dla niego słodkie, a rzeczy wcześniej uważane za trudne i uciążliwe wydaje się proste i łatwe, a także umartwienie, które jest nie do zniesienia dla dumnych i zatwardziałych serc staje się jego pociechą, który czerpie przyjemność tylko z tego, co niskie i łagodne. Musimy jednak wiedzieć, że ani ta błogość męczeństwa, ani żadna inna korzyść, która po niej następuje, nie może być doskonale spełniona przez nikogo, z wyjątkiem tego, który poświęcił temu szczególną uwagę, że nie został znaleziony niegotowy. Bo jeśli podążając za tym dążeniem, chciał spełnić lub zaspokoić jakiekolwiek ze swoich pragnień, jednocześnie zajęty i całkowicie zdezorientowany troską o te wtargnięcia, nie zawsze będzie w stanie z wdzięcznością podążać tam, gdzie prowadzi przykazanie, ani też nieuporządkowane i niewdzięczne pełnią swoje obowiązki.

Tak więc istnieje trojakiego schematu umartwienia: nie zaprzeczać sobie, nie mówić językiem, jak się chce, nie chodzić nigdzie z całkowitą swobodą. Jego rolą jest powiedzenie starszemu, jakkolwiek przeciwstawiając się jego poleceniom: Nie tak, jak ja zechcę, ale jak zechcesz. ''

Matt. 26. 39

naśladując przykład Pana i Zbawiciela, który mówi: Zstąpiłem z nieba nie po to, aby czynić wolę Moją, ale wolę Tego, który Mnie posłał, Ojca ''.

Ioann. 6. 38

O doskonałości mnicha

Niech mnich żyje we wspólnocie pod karą jednego ojca iw towarzystwie wielu, aby od jednego nauczył się pokory, a od drugiego cierpliwości. Bo można go nauczyć milczenia, a innej łagodności. Niech nie robi, co mu się podoba, niech je, co mu każą, zachowuje, ile otrzymał, dopełnia opowieści o swojej pracy, poddaje się temu, kogo nie lubi. Niech przyjdzie zmęczony do łóżka i prześpi się chodząc, i niech zostanie zmuszony do wstawania, gdy jego sen jeszcze się nie skończył. Niech milczy, gdy cierpi źle, niech boi się przełożonego swojej wspólnoty jako pana, kocha go jak ojca, wierzy, że cokolwiek rozkaże, jest dla niego zdrowe i nie pozwala mu przejść

str.143

sąd na podstawie opinii starszego, do którego obowiązku należy posłuszeństwo i wypełnienie tego, co mu polecono ''

[cały rozdział] por. Hieron. Epist. cxxv. 15

jak mówi Mojżesz, Słuchaj Izraelu ''

Deut. 6. 4

i reszta.

KONIEC REGUŁY.

Zasada wspólna

1. Spowiadania się przed posiłkiem, wchodzenia do naszych łóżek i zachowywania łaski przy stole, a także milczenia.
2. Aby lampa była błogosławiona, a także o tym, który nazwał coś swoim, o zarządzaniu nożem przy stole, o tym, który stracił wszystko w służbie i o pokłonach w synaksie, io tym, który stracił okruchy.
3. O tym, który zgubił coś niedbale i który coś wylał na stół, a wychodząc z domu, nie pokłonił się do modlitwy i zapomniał o modlitwie przed pracą, i który je bez łaski, a po powrocie do domu nie kłaniał się ani przed tym, który to wszystko wyznał.
4. Ten, kto na początku psalmu nie śpiewał dobrze, i który ugryzł kielich Pański zębami i który nie zachował swego miejsca, który śmiał się w synaksie i który przyjmuje błogosławiony chleb, a zapomina o złożyć ofertę. O próżnych opowieściach i wymówkach, o przeciwstawianiu się radom i biciu ołtarza.
5. O tym, który przemawia głośno i który się usprawiedliwia, który zaprzecza bratu, że coś wskazuje, a ci, którzy się usprawiedliwiają, nie są synami Bożymi.
6. O tym, który wypowiedział pychę i głośno przemówił, ukrywa czyjąś winę, aż może ją wypowiedzieć dla złego końca, potępiający cudze czyny i upominający się przed upomnieniem.
7. O tym, który oczernia innego, o kłótliwym i o tym, który potępia swojego przełożonego, io tym, który był melancholijny, i który wabił swego brata do zła, i który potępia cudze posłuszeństwo.
8. O tym, który poucza swojego brata przeciwko swojemu własnemu seniorowi i który sprzeciwia się swojej sprawie swojemu przeorowi i który nie prosi o przebaczenie, gdy jest upominany, i który chce być gościem innych, oraz tych, którzy odwiedzają kuchnię bez rozkazów i którzy wychodzić poza granice i rozmawiać razem, gdy jest to zabronione, i którzy mówią, że nie wolno im robić tego, o co ich proszą, i tych, którzy mówią: `` Robimy to, co nam powiesz '' i którzy świadomie przekraczają, a także o nim którego krzyżmo odpadło.

str.145

O tym, który wypowiada próżne słowo, io braciach czyniących pokutę, i o drobnych pokutach.
O bracie, który był nieposłuszny, który mówi lub nie, i który szemrze, i który nie szuka przebaczenia lub usprawiedliwia się, i który prowokuje dwóch braci do gniewu i kłamstwa, oraz o tym, który sprzeciwia się bratu, i kto łamie przykazanie i wykonuje swoją pracę przez zaniedbanie, kto szkaluje swojego opata, a kto zapomina lub gubi coś na zewnątrz.
O tym, który rozmawia z osobą świecką i który kończy swoją pracę, a potem robi coś bez rozkazu, io tym, który ma podwójny język i który je w obcym domu, i który opowiada dawny grzech, i który po powrocie z świat mówi także o rzeczach tego świata io tym, który jest wspólnikiem tego, kto czyni coś sprzecznego z nakazem reguły.
O tym, który wzbudza gniew w swoim bracie, io tym, który nie przychodzi do łaski przy stole i który śpi na modlitwie, i który nie odpowiada `` Amen '' i który zaniedbuje urząd godzinowy, i który nie słyszy wezwanie do modlitwy i komunikuje się w swojej szacie nocnej.
O tym, który czwartego i szóstego dnia je przed nikim i który kłamie, i który śpi w tym samym domu co kobieta, i który nie zamyka za sobą kościoła, pluje w kościele i zapomina psalmodii.
O tym, który zbyt wolno podchodzi do jakiegoś znaku i wydaje dźwięk po pokoju i wchodzi z nakrytą głową, który nie prosi o modlitwę i je, nie modląc się, i hałasuje podczas modlitwy, i który zachowuje złość lub melancholię.
Zaniedbania w ofiarach.

Różnorodne winy należy leczyć przez stosowanie różnorodnych pokut. Dlatego, moi najdrożsi bracia:

1

Moi najdrożsi bracia, święci Ojcowie postanowili, że spowiadamy się przed jedzeniem, przed wejściem do naszych łóżek lub kiedy tylko będzie to stosowne wszystkich błędów, nie tylko śmiertelnych, ale także drobnych zaniedbań ''

por. Cezar. Arelat. Serm. 235,4

od spowiedzi i pokuty wolnej od śmierci. Dlatego nie wolno pomijać nawet najmniejszych grzechów w spowiedzi, ponieważ, jak jest napisane, On, który

str.147

pomija małe rzeczy stopniowo maleje ''

seq. Ecclus. 19. 1

aby spowiedź była dokonywana przed posiłkiem, przed wejściem do naszych łóżek lub zawsze, gdy jest to stosowne.

Tak więc temu, kto nie zachował łaski przy stole i nie odpowiedział „Amen”, nakazano, aby korygował sześcioma uderzeniami. Podobnie jak ten, który przemawiał podczas jedzenia, a nie z powodu potrzeby innego brata, nakazuje się poprawiać sześcioma. Jeśli ktoś nazwał coś swoim, sześcioma uderzeniami. I ten, kto nie pobłogosławił łyżki, którą pije z sześcioma ciosami, a ten, który przemówił okrzykiem, to znaczy, przemówił tonem głośniejszym niż zwykle, sześcioma uderzeniami.

2

Jeśli nie pobłogosławił lampy, to znaczy, gdy zapali ją młodszy brat i nie zostanie podarowana starszemu, aby pobłogosławił, sześcioma uderzeniami. Jeśli nazwał coś swoim własnym ''

por. Bazylia. (tłum. Rufin.) Przesłuchanie. 29, Kasjan. Inst. iv. 13

z sześcioma ciosami. Jeśli wykonał jakąś bezczynną pracę, z sześcioma uderzeniami. Niech ten, kto pokroił stół nożem, zostanie skorygowany dziesięcioma uderzeniami. Ktokolwiek z braci, którym powierzono pieczenie lub posługę, rozlał jakąkolwiek kroplę, jest nakazane, aby po zakończeniu urzędu korygować go modlitwą w kościele, aby bracia modlili się za niego. Niech ten, kto zapomniał o pokłonie w synaksie, to znaczy podczas urzędu, czyli pokłonu w kościele po zakończeniu każdego psalmu, podobnie czyni pokutę. W ten sam sposób niech ten, kto stracił okruchy, zostanie poprawiony przez modlitwę w kościele; a jednak tę małą pokutę należy mu przypisać tylko wtedy, gdy przelał coś małego.

3

Ale jeśli przez zaniedbanie, zapomnienie lub zaniedbanie stracił więcej niż zwykle płynów lub ciał stałych, niech odprawi pokutę z długim przebaczeniem w kościele, padając na twarz bez poruszania żadną kończyną, kiedy śpiewają dwanaście psalmów o godzinie dwunastej. Lub z pewnością, jeśli rozlał dużo, stosownie do miary piwa lub części wszystkiego, co stracił, rozlewając się w wyniku zaniedbania, niech dostarczy przez taką samą liczbę dni to, do czego był przyzwyczajony zgodnie z prawem. na swój własny użytek i wiedz, że stracił je na swój koszt, tak że pije wodę zamiast piwa. Mówimy, że to, co się rozlewa na stół i spływa z niego, wystarczy poprosić o przebaczenie w jego miejsce.

Ten, który odchodząc ''

por. Hieron. Epist. xxii. 37

dom nie upadł na twarz, aby prosić o modlitwę, a po otrzymaniu błogosławieństwa nie zbawił się, nie zbliżył się

str.149

krzyż, nakazuje się go korygować dwunastoma uderzeniami. Podobnie ten, który zapomniał o modlitwie przed pracą lub po pracy, po dwunastu uderzeniach.

I ten, który jadł bez błogosławieństwa, z dwunastoma uderzeniami. I niech ten, kto wróciwszy do domu, nie pochylił się w domu, aby prosić o modlitwę, zostanie skorygowany dwunastoma ciosami. Ale brat, który wyznał wszystkie te i inne rzeczy, o ile zasługuje na karę, z połową pokuty, to znaczy zmodyfikowaną pokutą, i tak dalej z tymi sprawami; tak więc w międzyczasie postanawiamy rozdzielić.

4

Ten, kto przez kaszel nie śpiewał dobrze na początku psalmu, jest nakazany, aby poprawić sześcioma uderzeniami. Podobnie ten, który sześcioma uderzeniami ugryzł kielich zbawienia. Ten, który nie wykonał nakazu ofiary na świętowanie, z sześcioma ciosami. Kapłan, który celebruje, który nie przycinał paznokci, i diakon, którego broda nie została zgolona, ten, który przyjmuje ofiarę, zbliża się do kielicha, prosto z pracy na roli, sześcioma uderzeniami. I ten, który uśmiecha się do synaksy, to znaczy do urzędu modlitwy, sześcioma ciosami; jeśli jego śmiech wybuchł głośno, z przymusem, chyba że stało się to w sposób wybaczający. Kapłan celebrujący i diakon, którzy sprawują ofiarę, powinni się wystrzegać, aby nie błądzili z błądzącymi oczami; a jeśli to zaniedbują, muszą zostać skorygowani sześcioma uderzeniami. Ten, który zapomniał o swoim krzyżu, gdy spieszył się do jakiejś pracy, z pięciokrotnie pięcioma ciosami; jeśli upuścił go na ziemię na polu i od razu znalazł, wykonując pięć razy dziesięć uderzeń; jeśli powiesił go na drzewie, trzykrotnie dziesięciokrotnie, jeśli zostanie tam na noc, z nałożeniem. Ten, kto rękami nieczystymi przyjmuje błogosławiony chleb po dwunastu uderzeniach. Ten, który zapomina o prawidłowym złożeniu ofiary, dopóki nie pójdą na mszę, po setce uderzeń.

Ten, kto opowiada innym bzdury, jeśli od razu się potępi, zwykłym ułaskawieniem; ale jeśli się nie potępił ale odrzucił sposób, w jaki powinien ich usprawiedliwiać milczeniem lub pięćdziesięcioma uderzeniami. Kto uczciwie przedstawia wymówkę, gdy coś jest przesłuchane, i nie mówi od razu błagając o przebaczenie:

s.151

„To moja wina, przepraszam” z pięćdziesięcioma uderzeniami. Ten, kto uczciwie przeciwstawia się radzie, za pomocą pięćdziesięciu ciosów. Ten, który uderzył w ołtarz pięćdziesięcioma uderzeniami.

5

Ten, który bez skrępowania wypowiada głośną mowę, chyba że jest to konieczne, narzuceniem ciszy lub pięćdziesięciu uderzeń. Niech ten, kto usprawiedliwia przebaczenie, czyni pokutę. Ten, który odpowiedział bratu, wskazując na coś: „To nie jest tak, jak mówisz”, z wyjątkiem seniorów, którzy uczciwie mówią do młodszych, narzucając ciszę lub pięćdziesiąt ciosów; chyba że jest to dozwolone, aby odpowiedział swemu bratu równorzędnej pozycji, jeśli jest coś bliższego prawdy niż to, co mówi drugi, i pamięta to: `` Jeśli dobrze pamiętasz, mój bracie '', a drugiemu, słysząc to nie powtarza swego stwierdzenia, ale pokornie mówi: „Ufam, że lepiej pamiętasz; Błądziłem w mowie przez zapomnienie i przykro mi, że powiedziałem źle ”. To są słowa synów Bożych, jeśli nic nie jest w rywalizacji, [jak mówi apostoł], ani w próżnej chwale, ale w uniżeniu ducha każdy uważa się za lepszego niż siebie samego ''.

Phil. 2. 3

Ale niech będzie brany pod uwagę ten, kto się usprawiedliwił, nie duchowego syna Bożego, ale cielesnego syna Adama.

6

Kto nie uciekł szybko do przystani spoczynku pokory Pana, otwierając drogę argumentacji dla innych, w dużej mierze trzymając się słowa dumy, niech zostanie odcięty w swojej celi od wolności kościoła świętego, aby czyńcie pokutę, aż wyjdzie na jaw Jego dobra wola, a przez pokorę zostanie na nowo przyłączony do świętego zgromadzenia.

Ten, który głośno mówi, aby potępić pracę tragarza, że odźwierny nie przestrzegał dobrze godzin, narzucając ciszę lub pięćdziesiąt uderzeń. I ten, kto ukrywa jakąś winę, kiedy widzi ją w swoim bracie, dopóki nie zostanie skarcony z powodu innej porażki lub tego samego, a potem wystąpi z nią na swojego brata, z trzema nakładami. Kto koryguje lub szkaluje dzieła innych braci, niech czyni pokutę trzema nakazami. Kto karci upomnienie, to znaczy beszta tego, kto go strofuje, niech też potrze się trzy razy pokutować.

7

Kto szkaluje brata lub słyszy oszczerstwo, a nie słyszy od razu popraw go z trzema nałożeniami. Ten, kto obelżywa śledzionę, niech podobnie czyni pokutę z trzema nakładami. Ten, kto cenzuruje coś, nie chce tego pokazać najbliższym

str.153

przełożonym, dopóki nie pokaże tego starszemu ojcu, z trzema zobowiązaniami, chyba że wszystko to wynika z wyznania skromności. Jeśli brat był melancholijny jeśli to możliwe, niech otrzyma pocieszeniejeśli może się powstrzymać, niech tymczasem wstrzymuje swoją spowiedź, aby mógł mówić skromniej, gdy melancholia ustanie niech bracia modlą się za niego.

Jeśli ktoś powie swojemu bratu, wabiąc tego, który mieszka w najlepszym miejscu: „Lepiej, żebyś mieszkał z nami lub w jakiejś społeczności”, stosując trzy wymagania. I Każdy, kto uważa za winnego okazywanie posłuszeństwa bratu, niech podobnie czyni pokutę.

8

Ten, kto radzi krewnemu, ucząc się jakiejś umiejętności lub czegokolwiek zalecanego przez seniorów, aby raczej uczył się czytania, z trzema wymogami.

Kto ośmieli się powiedzieć swojemu bezpośredniemu przełożonemu: `` Nie będziesz sądził mojej sprawy, ale nasz starszy lub pozostali bracia '' lub `` Pójdziemy wszyscy do ojca wspólnoty '', musi zostać ukarany czterdzieści dni pokuty. , na chlebie i wodzie chyba że on sam mówi leżąc na twarzach przed braćmi - Przepraszam za to, co powiedziałem. Każdy brat, który jest zatrzymany przy jakiejś pracy, choćby był zmęczony, niech jednak we własnej sprawie przemówi do nadzorcy w ten sposób: „Jeśli się zgodzisz, porozmawiam z opatem, ale jeśli nie, nie będę mówił”; z powodu kogoś innego: „Jeśli będziesz trwać dalej, nie przejmuj się, jeśli może porozmawiam z opatem”; aby było posłuszne.

Ten, kto nie przyniesie tego, w co jest wyposażony, aż do jutra, jeśli sam to sobie przypomni i przyniesie, sześcioma uderzeniami; jeśli zapomni, dopóki nie będzie poszukiwany, z dwunastoma. Jeśli ktoś zapomniał poprosić o zadośćuczynienie do jutra, sześcioma uderzeniami. Ten, kto mruczy, który mówi: „Nie zrobię tego, chyba że opata lub przeor mi powie”, z trzema nakładami. Ten, który wykonuje niepotrzebne podróże lub objazdy dwunastoma pociągnięciami. Nikomu nie wolno trzymać [cudzej] ręki. ''

por. Kasjana. Inst. ii. 15

Nadzorca niech zatroszczy się o okazywanie gościnności przybyszom, pielgrzymom lub innym braciom, i niech wszyscy bracia będą gotowi do służby z całą gorliwością dla Boga. Chociaż nadzorca nie zauważył lub nie był obecny, pozostali niech robią dokładnie, co trzeba, i pilnują swojego bagażu, dopóki nie zostanie on przygotowany i przydzielony opiekunowi; ale jeśli to zaniedbali, z pokutą za to, która wydaje się dobra, zgodnie z osądem kapłana.

str.155

8

Kto nie prosi o przebaczenie, gdy jest korygowany, niech pokutuje z przymusem. Kto odwiedził innych braci w ich celach bez prośby o pozwolenie, niech podobnie czyni pokutę; lub jeśli po nonsach poszedł do kuchni bez instrukcji i rozkazów z narzuceniem; lub jeśli wyszedł poza mur, to znaczy poza granice klasztoru, bez pytania, z nałożeniem. Młodzież, której wyznaczono okres, w którym nie rozmawiają ze sobą, jeśli go przekroczyli, z trzema narzuceniami. Niech mówią tylko to: „Wiesz, że nie wolno nam z tobą rozmawiać”. A jeśli ktoś nakazał coś, czego mu nie wolno, niech powie: „Wiesz, że nam nie wolno”; i Jeśli inne przykazania dalej, niech będzie skazany na trzy nakazy, ale niech mówią: „Robimy, co mówisz”, aby dobro posłuszeństwa zostało zachowane. Muszą jednak szczególnie uważać, aby jak nie rozmawiali między sobą, tak i nie naradzają się ustami innego brata. Ale jeśli świadomie to przekroczyli, niech czynią pokutę tak, jakby rozmawiali między sobą.

Niech ten, komu spadło krzyżmo i bez łamania czegokolwiek, bądź poprawiony dwunastoma ciosami.

9

Ten, który wypowiada bezczynne słowo, skazany na milczenie przez dwie następne godziny lub na dwanaście ciosów.

Bracia odprawiający pokutę, bez względu na to, jak ciężka i brudna jest praca, którą wykonują, niech myją głowy tylko przed Panem dzieńto znaczy ósmego, ale jeśli nie, to każdego piętnastego dnia, a na pewno ze względu na wzrost płynących loków, niech każdy posłuży się osądem swojego starszego w praniu. Za zboczenie z drogi bez prośby o pozwolenie lub błogosławieństwa, sześć ciosów. Jeśli bezpośredni przełożony zostanie powiadomiony o drobnych pokutach przy stole, niech je tam nałoży i niech nie padnie więcej niż dwadzieścia pięć ciosów. w jednym momencie.

Bracia odprawiający pokutę i ci, którzy potrzebują pokuty psalmów, to znaczy ci, dla których było konieczne, aby intonował kolejne psalmy z powodu snu nocnego, z powodu diabelskiego złudzenia lub z powodu natury jego snu, powinni , kiedy potrzebują pokuty psalmów, śpiewu, około trzydziestu, około dwudziestu czterech psalmów w kolejności, niektóre

str.157

piętnaście, inni dwanaście; w ten sposób osoby te, jako pokutnicy, klękają w noc Pańską w czasie przypływu wielkanocnego.

Jeżeli mnich, któremu jego opat lub bezpośredni przełożony wydał przykazanie, powtarza to samo polecenie braciom, należy je zachować w taki sposób, aby młodszy był posłuszny starszemu; ale niech się pilnuje, czy to, co im powiedział, jest poprawne. Jeśli opat lub główny nadzorca coś nakazuje, a zastępca nadzorcy powtarza coś innego, sam mnich musi być posłuszny, chociaż po cichu wskazuje, co nakazał drugi przełożony; ale w klasztorze nikt nie może rozkazywać innym nadrzędnym przykazaniem, z wyjątkiem tego, który ma najwyższą władzę.

Od świtu do nocy jedna odzież na zmianę, a druga w nocy; niech ubrania będą zmieniane na osobności. Ten, kto służy w dzień Pański lub w inne święto, do ablucji lub jakiejkolwiek potrzeby, wymaga jednej modlitwy przed wyjściem i wejściem. Ale niech poprosi o wyjście. Jeśli nie idzie daleko, domaga się znaku krzyża. Wprawdzie krzyżuje się idąc, ale nie jest konieczne, aby zwracał się na wschód. Kto w pośpiechu wychodzi z domu i się krzyżuje, nie potrzebuje skręcania na wschód. Niech czyni to również wtedy, gdy spotyka kogoś idącego, jeśli się spieszy, prosząc o modlitwę i kłaniając się. W domu, gdzie przyklękanie nie jest odpowiednie, nakazana będzie tylko skłonność.

Jeśli ktoś chce, niech przygotuje ofiarę na dzień Pański w dzień szabatu; po zakończeniu ablucji kapłani, jeśli to możliwe, mają się zmienić, ale diakoni niech wykonują należną im posługę albo przed, albo po wezwaniu.

Jeśli ktoś miał nieczysty sen, został zbezczeszczony lub odprawia pokutę, w chwili wezwania, powinien wstać. Ale na wielkich festiwalach, kiedy słyszą sygnał, by usiąść podczas codziennej zachęty, gdy jest już prawie w połowie, każe im usiąść. Następnie, kiedy wszyscy usłyszą sygnał dla synaksy, która rozpoczyna codzienne zgromadzenia, niech się umyją przed wejściem do oratorium, chyba że już się umyli. Wyznaczony zostanie kantor do prowadzenia śpiewu i subkantor; niech nie będzie zginania kolana, a jedynie pochylenie. Niech starsi rangi będą w środku kaplicy, a reszta

str.159

stoją po prawej i lewej stronie, z wyjątkiem celebransa i tego, który mu służy. I w każde święto dominikalne niech śpiewają hymn na dzień Pański oraz w dzień otwarcia odpływu wielkanocnego. Teraz niech ten, który zaczął zbliżać się do ołtarza, aby przyjąć ofiarę, trzykrotnie padnie na twarz. A nowicjusze niech nie zbliżają się do kielicha, ponieważ nie są wyszkoleni, i wszyscy tacy, a gdy ofiaruje się ofiarę, niech nikt nie będzie zmuszony siłą do przyjęcia ofiary, chyba że jest to konieczne. A w każdy dzień i święto Pańskie niech ten, kto nie był w zgromadzeniu braci, gdy wysypują modlitwy do Pana, módl się sam, jeśli ktoś go zmusi. A podczas oblacji niech nie będzie dużego ruchu. Również pokutnik, gdy dopadnie go konieczność podróży i idzie razem z pozostałymi, którzy zgodnie z prawem jedzą, jeśli nadeszła trzecia godzina i idą w długim marszu, niech też weźmie trochę pożywienia na porcję, i niech weźmie to, czego mu brakuje, kiedy idzie odpocząć.

Ale wszyscy bracia razem, każdego dnia i nocy w czasie modlitw, na zakończenie wszystkich psalmów, powinni równomiernie zginać kolana w modlitwie, jeśli nie przeszkodzi temu słabość ciała, mówiąc w ciszy: O Boże, przyspiesz mnie, Panie, pośpiesz mi na pomoc ''.

Ps. 69. 1

A po trzykrotnym zaśpiewaniu tego wersetu w cichej modlitwie, niech jednolicie podniosą się z pochylania się w modlitwie, z wyjątkiem dni Pańskich i od pierwszego dnia świętej Wielkanocy do pięćdziesiątego dnia, w którym, gdy się lekko kłaniają czas psalmodii, niech bez zginania kolan modlą się do Pana.

10

Jeśli któryś z braci był nieposłuszny, niech spędzi dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli ktoś powie: „Nie zrobię tego”, trzy dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli jakieś szmery, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli ktoś nie szuka przebaczenia lub wymienia wymówkę, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli dwóch braci pokłóciło się i wpadło w gniew, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli ktoś utrzymuje się w kłamstwie i potwierdza swoją odmienność, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli ktoś sprzeciwia się bratu i nie prosi go o przebaczenie, dwa dni na jednym bochenku. Jeśli jakikolwiek skróci to, co mu polecono i złamie regułę, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli w ogóle,

str. 161

kiedy nakazuje mu się zadanie, robi to nieostrożnie, dwa dni na jednym bochenku i wodzie. Jeśli ktoś zniesławił swego opata, siedem dni na jednym bochenku i wodzie; jeśli jego brat, dwadzieścia cztery psalmy, jeśli osoba świecka, dwanaście psalmów. Jeśli ktoś zapomni o czymś na zewnątrz, jeśli jest to stosunkowo małe, dwanaście psalmów, jeśli większe, trzydzieści psalmów. Jeśli ktoś zgubił lub zniszczył coś, stosownie do ceny, taka jest też jego pokuta.

11

Jeśli ktoś ma rozmowę ze świeckim nieproszonym, dwadzieścia cztery psalmy. Jeśli w ogóle, po wykonaniu zadania, nie pyta na coś innego i uczynił coś nieproszonego, niech zaśpiewa dwadzieścia cztery psalmy. Jeśli ktoś miał podwójny język i zasmucił serca braci, jednego dnia na bochenku i wodzie. Jeśli ktoś jadł w obcym domu nieproszony i dotarł do własnego domu, pewnego dnia na bochenku. Jeśli ktoś opowiedział o grzechu z przeszłości, pewnego dnia chlebem. Albo ten, który chodził po świecie i mówi o grzechu świata, pewnego dnia o chlebie i wodzie. I letni, który słyszał, jak ktoś szemrze i oczernia lub robi coś wbrew regule i zgadza się powstrzymać spowiedź, pewnego dnia na bochenku.

12

Jeśli ktoś wzbudzi gniew w swoim bracie, a potem mu to wynagrodzi, a drugi mu nie przebaczy, ale odeśle go do swojego starszego, który wzbudził gniew, dwadzieścia cztery psalmy, a drugi dzień na chlebie i wodzie . Jeśli ktoś czegoś chciał, a nadzorca tego zabrania, a opat nakazuje, pięć dni. Jeśli ktoś nie przyszedł na modlitwę przy stole i po jedzeniu, niech zaśpiewa dwanaście psalmów. Jeśli ktoś zasnął podczas modlitwy, jeśli często, dwanaście psalmów, jeśli nie często, sześć psalmów. Jeśli ktoś nie powie „Amen”, trzydzieści batów. Jeśli opuścił godzinę, piętnaście psalmów, pieśni stopni, z wyjątkiem godziny porannej w zimie, dwanaście psalmów. A kto nie słyszał wezwania do modlitw - dwanaście psalmów. Jeśli ktoś przychodzi na ofiarę i otaczający go pas nocny lub szatę, dwanaście psalmów.

13

Jeśli ktoś je przed dziewiątą godziną czwartego i szóstego dnia, chyba że zachoruje, pozwól mu żyć dwa dni na chlebie i wodzie. Jeśli ktoś skłamał nieświadomie, pięćdziesiąt batów; jeśli przemówi mądrze i zarozumiale, dwa dni na chlebie i wodzie. Jeśli zaprzeczyć jego kłamstwu i on

str.163

potwierdza to, siedem dni na chlebie i wodzie. Jeśli jakikolwiek mnich spał w tym samym domu co kobieta, dwa dni na chlebie i wodzie; gdyby nie wiedział, że nie powinien, pewnego dnia. Jeśli ktoś nie zamyka kościoła, dwanaście psalmów. Jeśli ktoś pluje i dotyka ołtarza, dwadzieścia cztery psalmy; jeśli dotknie ściany, sześć. Jeśli zapomni śpiewu lub czytania, trzy psalmy.

14

Jeśli ktoś podchodzi do modlitw zbyt wolno, pięćdziesiąt lub hałaśliwie, pięćdziesiąt, lub jeśli zbyt wolno robi to, co mu każą, pięćdziesiąt. Jeśli wydał dźwięk po pokoju, pięćdziesiąt. Jeśli odpowiedział uparcie, pięćdziesiąt. Jeśli wchodzi do domu z zakrytą głową, pięćdziesiąt batów. Jeśli nie poprosi o modlitwę, wchodząc do domu, pięćdziesiąt. Jeśli je bez modlitwy, pięćdziesiąt. Jeśli mówił z czymś w ustach, pięćdziesiąt. Jeśli spowodował hałas podczas modlitwy, pięćdziesiąt batów. Jeśli ktoś zachowuje gniew, śledzionę lub złą wolę wobec swego brata, stosownie do czasu, w którym ją zachował, taka będzie jego pokuta na chlebie i wodzie; jeśli zaś wyznał w pierwszym dniu, niech zaśpiewa dwadzieścia cztery psalmy.

15

Kto stracił ofiarę i nie wie, gdzie jest, niech przez rok czyni pokutę. Ten, który zaniedbał ofiarę, tak że wyschła i została zjedzona przez robaki, w wyniku czego została zredukowana do zera, niech przez pół roku odprawia pokutę. Kto dopuścił się zaniedbania ofiary, tak że znalazł się w niej robak, a jednak jest cały, niech pali robaka ogniem i ukryje jego popiół w ziemi w pobliżu ołtarza, a sam pokutuje przez czterdzieści dni. A kto zaniedbuje ofiarę, która została zmieniona, a chleb stracił swój smak, jeśli jest czerwony, niech czyni pokutę dwadzieścia dni, a jeśli jest ciemnopurpurowy, niech pokutuje piętnaście dni. Ale jeśli nie zmienił koloru, ale zastygł, niechaj pokutuje siedem dni. Ale kto zanurzył ofiarę, niech natychmiast pije wodę, która była w jego krzyżmie; niech zje ofiarę. Jeśli spadł z łodzi, mostu lub konia i to nie przez zaniedbanie, ale przez przypadek, niech przez jeden dzień odprawi pokutę; ale jeśli zanurzył go z powodu braku szacunku, to znaczy wyszedł z wody i nie wziął pod uwagę niebezpieczeństwa ofiary, niech pokutuje czterdzieści dni. Ale jeśli zwymiotował Wieczerzę w dniu ofiary, pod pretekstem bogatszego pożywienia niż zwykle, a nie z powodu łakomstwa, ale niestrawności, dwadzieścia dni; jeśli z powodu złego stanu zdrowia, niech czyni pokutę przez dziesięć dni na chlebie i wodzie.

str.165

15

Ten, kto wie, że jego brat grzeszy [śmiertelnym] grzechem ''

por. 1 Ioann. 5. 16

i nie koryguje go, należy go uważać za przestępcę prawa Ewangelii, dopóki nie poprawi człowieka, z powodu którego zło milczał i wyznał kapłanowi, aby tak długo, jak jego złe sumienie milczało, tak długo, jak może czyńcie pokutę w utrapieniu. Kto milczał o drobnym grzechu, niech czyni pokutę podobną naganą, ale nie taką samą utrapieniem, ale trzydziestoma uderzeniami, albo niech zaśpiewa piętnaście psalmów. Jeśli w przyszłości będzie tym gardził i zaniedbuje drobne winy, niech czyni pokutę na chlebie i wodzie, aby grzesznik mógł zostać skarcony ''

por. Matt. 18. 15

zgodnie z poleceniem Pana. Ale niech ten, kto karci nieostrożnie, będzie wzięty pod uwagę, dopóki nie poprosi brata, który został upomniany, o przebaczenie, również trzydziestoma uderzeniami lub piętnastoma psalmami. Ten, który upomina drugiego haniebnym grzechem, zanim go naprawi samotnie między sobą ''

por. Matt. 18. 15

niech będzie upominany, jak mówi Pan, aż wynagrodzi temu, który został zniesławiony, i niech przez trzy dni będzie czynił pokutę na chlebie i wodzie. [lt]

Kto łamie zarządzenie określonego dowództwa lub ogólną dyscyplinę, niech zostanie wyrzucony i pozostanie bez jedzenia, aby jutro mógł zostać ponownie przyjęty.

Ten, kto swobodnie rozmawia z kobietą, zupełnie samotnie, bez osób zaufanych, niech pozostanie bez jedzenia, albo dwa dni na chlebie i wodzie, albo dwieście uderzeń.

Kto ośmieli się wyruszyć w podróż bez pozwolenia przełożonego, wychodząc swobodnie i bez skrępowania bez potrzeby, niech będzie ukarany pięćdziesięcioma uderzeniami. Podjęcie pracy prywatnej ''

por. Kasjana. Inst. iv. 16

po stu uderzeniach posiadanie ''

por. Kasjana. Inst. iv. ID. ib.

czegokolwiek, co nie zawsze pozwala braciom, musi zostać powstrzymane utratą tych samych i stu uderzeń. Ale spowodować, aby bez rozkazów dawać lub otrzymywać coś koniecznego i zgodnego z prawem, dwunastoma uderzeniami, chyba że jakiś powód tego zabrania, aby modlitewne zadośćuczynienie zyskało przebaczenie.

Ten, który mówi podczas jedzenia, sześcioma uderzeniami. I człowiek, którego głos przenosi się od stołu do stołu, po sześciu uderzeniach; jeśli wysłał okrzyk z domu na zewnątrz lub z zewnątrz do domu, po dwunastu uderzeniach.

Wychodzenie lub wchodzenie do domu lub wykonywanie zadania bez modlitwy i znaku krzyża dwunastoma uderzeniami, jeśli inaczej, pięcioma.

Mówiąc moje lub twoje, sześcioma uderzeniami.

Afirmacja uczciwie skierowana przeciwko drugiemu, z sześcioma uderzeniami; jeśli z argumentacji, setką uderzeń lub narzuceniem ciszy.

Jeśli nie zachował porządku śpiewu, sześcioma uderzeniami.

Jeśli w wyznaczonym czasie ciszy odważył się mówić bez konieczności, siedemnastoma uderzeniami.

Jeśli ktoś zgubił lub zmarnował coś z wyposażenia klasztoru

str. 167

z braku szacunku niech przywróci ją własnym potem i pracą, lub proporcjonalnie do jej wartości na orzeczenie kapłana, niech odprawi pokutę przez nałożenie lub jeden dzień na chlebie i wodzie. Jeśli zgubił go lub złamał nie z powodu braku szacunku, ale przez jakiś przypadek, niech za to zaniedbanie zapłaci nie inaczej, jak przez publiczną pokutę; kiedy wszyscy bracia zgromadzą się w synaksie, będzie prosić o przebaczenie, leżąc na ziemi cały czas na ziemi, aż do zakończenia modlitwy, i otrzyma je, gdy na sądzie opata rozkaże mu wstać z podłogi. W ten sam sposób niech zadowoli się każdy, kto przychodzi zbyt wolno, gdy jest wezwany do modlitwy lub do jakiejś pracy ''.

por. Kasjana. Inst. iv. 16

Jeśli zawahał się w intonowaniu psalmu, jeśli niepotrzebnie, zbyt ostro lub zbyt dumnie odpowiedział narzuceniem. Jeśli wypełnił posłuszeństwo nakazane zbyt niedbale, z narzuceniem. Jeśli mruknął choćby lekko, z nakazem. Jeśli wolisz czytanie niż pracę lub posłuszeństwo, z narzuceniem. Jeśli zbyt leniwie wywiązywał się z wyznaczonych obowiązków, narzucając. Jeśli po odejściu synaksy nie pośpieszył z powrotem do swojej celi od razu, z nałożeniem nakazu. Jeśli stał z innym przez krótki czas, z narzuceniem. Jeśli odszedł gdziekolwiek na krótki czas, z narzuceniem. Jeśli w ogóle odważył się rozmawiać z kimś, kto nie jest partnerem jego celi, z narzuceniem. Jeśli trzymał rękę kogoś innego, narzucając. Jeśli modlił się z kimś, kto jest wykluczony z modlitwy, narzucając ''.

por. Kasjana. Inst. iv. 16

Jeśli widział któregokolwiek ze swoich krewnych lub świeckich przyjaciół lub rozmawiał z takimi nieproszonymi, jeśli otrzymał od kogokolwiek list, jeśli odważył się go wysłać bez pytania swojego opata, z nakazem. Jeśli przeszkodził komukolwiek w wykonaniu czynu koniecznego, nakładając. Jeśli dzięki entuzjazmowi umysłu przekroczył dozwoloną miarę oddania, z narzuceniem. Jeśli dzięki własnej obojętności ośmielił się powstrzymać innego, gorliwego od jakiegoś zgodnego z prawem czynu, nałożeniem.

por. Kasjana. Inst. iv. 16

Do tej pory w podobnych transakcjach zachodzi również duchowa potępienie ''.

por. Kasjana. Inst. iv. 16

tak, że napomnienie, które jest dane przez kilku ''

2 Kor. 2. 6

może przynieść grzesznikowi korzyść dla zbawienia, a będąc bardziej ostrożnym i pilnym dla pozostałych, przez poprawę charakteru może zostać uznany za zbawionego przez dobroć Bożą.

Ale kto spowodował bójkę, niech przez siedem dni czyni pokutę. Jednak ten, kto gardził swoim bezpośrednim przełożonym lub źle mówił o regule, ma zostać wyrzucony, chyba że sam powie: przepraszam za to, co powiedziałem. Jeśli jednak nie ukorzył się, niech przez czterdzieści dni odprawia pokutę, ponieważ jest zarażony chorobą pychy.

Gadatliwy ma być ukarany milczeniem, niespokojny - ciszą

str. 169

praktyka łagodności, żarłoczny postem, śpiący w patrzeniu, dumny z uwięzienia, dezerter z wypędzeniem. Niech każdy cierpi dokładnie według swoich zasług, aby sprawiedliwy mógł żyć sprawiedliwie. Amen.

W każdym miejscu i zajęciu postanawia się ściśle przestrzegać zasady milczenia, abyśmy mogli zostać oczyszczeni z wszelkich występków, o ile tylko jest to możliwe, ze słabości ludzkiej, która zwykle prowadzi do występków z gwałtownym przebiegiem mowy, i abyśmy mogli wypowiedzieć ustami pewne podbudowanie dla naszych bliźnich, za których nasz Zbawiciel Jezus przelał Swoją świętą krew, zamiast nadużywania nieobecnych poczętych w naszym sercu, [i całkowicie] próżne słowa, [za które] zdamy sprawę sprawiedliwemu Mściciel].''

por. Matt. 12. 36

Wydawało się, że te rzeczy dobrze zostały wyświęcone dla tych, którzy chcą podążać drogą na najwyższe szczyty nieba ''

Ovid Met. ii. 3

i którzy, podczas gdy grzechy dzikich ludzi otaczają ich w ciemności, chcą przylgnąć do Jedynego Boga, zesłanego na tę ziemię. Bez wątpienia otrzymają nieśmiertelne nagrody z najwyższą radością, która nigdy nie ustanie na zawsze.

Tutaj kończy się Reguła wspólna św. Kolumbana Opata. Dzięki Bogu.

Pokutny

ZA

Prawdziwa pokuta nie polega na popełnieniu rzeczy godnych skruchy, ale na lamentowaniu nad tym, co zostało popełnione ''.

por. Ambr. De Quadrag. Serm. 9, Greg. Magn. Homil. w Evang. ii. 34. 15

Ale skoro jest to anulowane przez słabość wielu, żeby nie powiedzieć wszystkich, środki pokuty muszą być znane. I w ten sposób święci ojcowie przekazali im plan, aby stosownie do wielkości przestępstw ustalono także długość pokut.

2

Dlatego, jeśli ktoś zgrzeszył w myślach, to znaczy chciał zabić człowieka, popełnić rozpustę, ukraść, ucztować w tajemnicy i być pijany, albo rzeczywiście kogoś uderzyć, porzucić lub zrobić cokolwiek innego podobnego i był gotowy w swoim sercu, aby dokonać tych grzechów; niech pokutuje za większego w pół roku, za mniejszego w czterdzieści dni na chlebie i wodzie ''.

por. Paen. Venniani 1-3

3

Ale jeśli ktoś zgrzeszył czynem z powszechnymi grzechami, jeśli popełnił grzech zabójstwa lub sodomii, niech czyni pokutę przez dziesięć lat; jeśli tylko raz popełnił rozpustę, niech przez trzy lata pokutuje jako

str.171

mnich, jeśli częściej, siedem lat; jeśli opuścił i złamał swoje śluby, jeśli pokutuje i natychmiast wróci, niech będzie pokutował sto dwadzieścia dni, a jeśli po latach - trzy lata.

4

Jeśli ktoś ukradł, niech przez rok odprawia pokutę.

4a

Jeśli ktoś popełnił krzywoprzysięstwo, niech czyni pokutę przez siedem lat.

5

5. Jeśli ktoś uderzył swego brata w kłótnię i przelał krew, niech przez trzy lata odprawia pokutę.

6

A jeśli ktoś upił się i zwymiotował, lub był przekarmiony, z tego powodu zwymiotował ofiarę, niech pokutuje przez czterdzieści dni.

Jeśli jednak zły stan zdrowia zmusza go do zwymiotowania ofiary, niech przez siedem dni odprawia pokutę. Jeśli ktoś zgubił samą ofiarę, niech czyni pokutę przez rok.

7

Jeśli ktoś się splugawił, niech przez rok odprawia pokutę, jeśli jest juniorem.

8

Jeśli ktoś świadomie składał fałszywe świadectwo, niech przez dwa lata czyni pokutę wraz z utratą lub zwrotem przedmiotu sporu.

Tyle w zwykłych przypadkach; teraz za drobne grzechy nieuporządkowanych postaci.

9

Kto robi coś sam, nie pytając, albo kto zaprzecza i mówi: `` Nie robię tego '', albo kto szemrze, jeśli jest to poważna sprawa, niech odprawi pokutę trzema nakładami, jeśli niewielkim, jednym. Stwierdzenie szczerze wypowiedziane przeciwko drugiemu ma być nagrodzone pięćdziesięcioma uderzeniami, ale jeśli jest zrobione z zamysłu, narzuceniem milczenia; bo jeśli jest to spowodowane sporą, pokuta powinna trwać tydzień.

10

Kto oczernia lub chętnie słucha oszczercy, niech czyni pokutę trzema nakazami; jeśli to dotyczy przełożonego, niech przez tydzień odprawia pokutę.

11

Kto z dumy gardził swoim bezpośrednim zwierzchnikiem lub źle mówił o regule, ma zostać wyrzucony, chyba że natychmiast powie: „Przykro mi z powodu tego, co powiedział”; ale jeśli nie upokorzył się naprawdę, niech przez czterdzieści dni odprawia pokutę, ponieważ jest zarażony chorobą pychy.

12

Gadatliwy ma być ukarany milczeniem, niespokojny, praktyką łagodności, żarłoczny z postem, śpiący w patrzeniu, dumny z więzienia, dezerter z wypędzeniem; niech każdy cierpi dokładnie według swoich zasług, aby sprawiedliwy mógł żyć sprawiedliwie.

b

Różnorodność przestępstw powoduje różnorodność pokut. Dla lekarzy

str.173

ciała również mieszają różne rodzaje leków; ''

por. Greg. Magn. Reg. Przeszłość. iii. 36

w ten sposób leczą rany w jeden sposób, choroby w inny, czyraki w inny, siniaki w inny, ropiejące wrzody w innym, choroby oczu w inny, złamania w inny, oparzenia w inny. W takim razie również lekarze duchowi powinni leczyć różnymi rodzajami rany dusz, ich choroby, obrazy, smutki, udręki i bóle. Ale ponieważ ten dar należy do niewielu, a mianowicie umieć z delikatnością leczyć wszystko, jak przywrócić słabym całkowity stan zdrowia, przedstawmy nawet kilka zaleceń zgodnie z tradycjami naszych starszych i zgodnie z do naszego częściowego zrozumienia, bo po części prorokujemy, a po części poznajemy ''.

1 Kor. 13. 9

Najpierw musimy uchwalić grzechy śmiertelne, które są karane nawet przez znajomość prawa.

1

Jeśli jakiś duchowny popełnił morderstwo i zabił swojego bliźniego, niech przez dziesięć lat na wygnaniu odprawia pokutę. Następnie niech zostanie przywrócony do ojczyzny, jeśli dobrze wypełnił pokutę na chlebie i wodzie, za aprobatą świadectwa biskupa lub kapłana, któremu pokutował i któremu został powierzony opiekę, pod warunkiem, że zadowalaj krewnych zabitych, grając rolę syna i mówiąc: „Cokolwiek zechcesz, zrobię dla ciebie”. Ale jeśli nie zadowalał swoich krewnych, niech nigdy nie wróci do ojczyzny, ale jak Kain niech będzie wędrowcem i uciekinierą na ziemi ''.

por. Paen. Venniani 23

2

Jeśli ktoś upadł z powodu najgorszego upadku i spłodził syna, niech przez siedem lat odprawia pokutę jako pielgrzym o chlebie i wodzie. Potem najpierw, według uznania kapłana, niech zostanie przywrócony do komunii ''.

por. Paen. Venniani 12

3

A jeśli ktoś dopuścił się rozpusty, tak jak to czynili Sodomici, niech czyni pokutę przez dziesięć lat, za trzy pierwsze na chlebie i wodzie, a dla siedmiu pozostałych niech powstrzyma się od wina i mięsa i niech nigdy więcej nie mieszka z innymi.

4

Jeśli jednak ktoś dopuścił się rozpusty z kobietami, ale nie spłodził syna i nie dotarł do opinii publicznej; jeśli jest duchownym, trzy lata, jeśli jest mnichem lub diakonem, pięć lat, jeśli jest księdzem, siedem, jeśli jest biskupem, dwanaście lat.

por. Fragment. de libr. David. 7, Paen. Venniani 10-11

5

Jeśli ktoś popełnił krzywoprzysięstwo, niech przez siedem lat odpokutuje i nigdy więcej nie składaj przysięgi.

por. Paen. Venniani 22

6

Jeśli ktoś zniszczył kogoś swoją magiczną sztuką, niech przez trzy lata odprawia pokutę na chlebie i wodzie według miary, a przez trzy inne lata niech powstrzymuje się od wina i mięs, a wreszcie w siódmym roku niech zostanie przywrócony do komunii. Ale jeśli ktoś użył magii, by wzbudzić miłość, i nikogo nie zniszczył, niech przez cały rok odprawia pokutę na chlebie i wodzie, jeśli jest duchownym, przez pół roku, jeśli jest świeckim, jeśli diakonem przez dwa, jeśli ksiądz dla trzech; zwłaszcza jeśli ktoś w ten sposób spowodował aborcję, z tego powodu każdy powinien dodać dodatkowe dwieście czterdzieści dni, aby nie był winny morderstwa ''.

por. Paen. Venniani 18-20

str.175

7

Jeśli jakiś duchowny dopuścił się kradzieży, to znaczy ukradł wołu lub konia, owcę lub jakąkolwiek bestię swego sąsiada, jeśli zrobił to raz lub dwa razy, niech najpierw zadośćuczyni bliźniemu i pokutuje za cały rok na chlebie i wodzie. Jeśli uczynił to i nie może zadośćuczynić, niech przez trzy lata pokutuje chlebem i wodą ''.

por. Paen. Venniani 25-26

8

Ale jeśli jakikolwiek duchowny lub diakon lub mężczyzna w jakimkolwiek zakonie, który na świecie był świeckim i miał synów i córki, po złożeniu profesji ponownie poznał swoją żonę i ponownie spłodził jej syna, niech wie, że popełnił cudzołóstwo i zgrzeszył nie mniej, niż gdyby był duchownym od młodości i zgrzeszył z dziwną panną, ponieważ zgrzeszył po złożeniu ślubu, poświęcił się Panu i unieważnił swój ślub. Dlatego niechaj podobnie czyni pokutę przez siedem lat, chleb i wodę ''.

por. Paen. Venniani 27

9

Jeśli jakiś duchowny pobił swego brata w kłótni i przelał krew, niech przez cały rok odprawia pokutę; jeśli jesteś laikiem, przez czterdzieści dni.

por. Paen. Venniani 8-9

10

Jeśli ktoś splugawił się własną ręką lub zwierzęciem, niech czyni pokutę dwa lata, jeśli nie ma rozkazów; ale jeśli jest zakonny lub ślubowany, niech przez trzy lata odprawia pokutę, jeśli nie zabrania tego jego wiek.

11

Jeśli ktoś pragnie kobiety i nie może popełnić czynu, to znaczy, jeśli kobieta mu na to nie pozwala, niech przez pół roku pokutuje chlebem i wodą, a przez cały rok powstrzymuje się od wina i mięs oraz od komunii św. ołtarz.''

por. Paen. Venniani 17

12

Jeśli ktoś stracił ofiarę, niech przez rok czyni pokutę. Jeśli z powodu pijaństwa lub chciwości zwymiotował go i odrzucił niedbale na bok, niech przez sto dwadzieścia dni pokutuje chlebem i wodą; ale jeśli z powodu złego stanu zdrowia, niech czyni pokutę przez siedem dni.

Ale te przepisy są przeznaczone dla duchownych i mnichów jako zbiorowości; teraz dla laików.

13

Kto dopuścił się morderstwa, to znaczy zabił bliźniego, niech przez trzy lata pokutuje chlebem i wodą jako nieuzbrojony wygnanie, a po trzech latach niech wróci do swoich, oddając należną mu miłość i obowiązek krewnym zabici; a więc po zadośćuczynieniu niech zostanie przywrócony do komunii według uznania kapłana ''.

por. Paen. Venniani 35

14

Jeśli jakikolwiek świecki spłodził syna z cudzej żony, to znaczy dopuścił się cudzołóstwa, naruszając łóżko sąsiada, niech przez trzy lata odprawia pokutę, powstrzymując się od bardziej apetycznych potraw i od własnej żony, dając dodatkowo cenę czystości. mężowi zgwałconej żony, a tym samym niech jego wina zostanie anulowana przez kapłana ''.

por. Paen. Venniani 36

15

Ale jeśli jakikolwiek świecki dopuścił się rozpusty na sposób sodomicki, to znaczy zgrzeszył zniewieściałym stosunkiem z mężczyzną, niech przez siedem lat czyni pokutę, za trzy pierwsze na chlebie, wodzie i soli

str.177

i suche plony z ogrodu, bo pozostali czterej niech powstrzymają się od wina i mięs, a w ten sposób niech jego wina zostanie mu odpuszczona, i niech kapłan modli się za niego, a więc niech zostanie przywrócony do komunii.

16

Ale jeśli któryś ze świeckich dopuścił się rozpusty z kobietami wolnymi od małżeństwa, to znaczy z wdowami lub dziewicami, jeśli jest z wdową, niech będzie przez rok pokutował, jeśli z dziewicą, przez dwa lata, pod warunkiem, że płaci swoim bliskim cenę jej hańby; ale jeśli nie ma żony, ale położył się jak dziewica z dziewicą, jeśli jej krewni się zgodzą, niech będzie jego żoną, ale pod warunkiem, że oboje najpierw pokutują przez rok, a więc niech się pobiorą ''.

por. Fragment. de libr. David. 6, Paen. Venniani 36

17

Ale jeśli jakiś świecki dopuścił się rozpusty ze zwierzęciem, niech przez rok odprawia pokutę, jeśli ma żonę; a jeśli nie, przez pół roku. Podobnie niech czyni pokutę ten, kto mając żonę, splugawił się własnymi rękami.

18

Jeśli jakikolwiek świecki lub świecka kobieta udusił swoje dziecko, niech przez cały rok pokutuje chlebem i wodą, a dwóm innym niech powstrzymuje się od wina i mięs, a więc najpierw niech zostaną przywróceni do komunii według uznania księdza, a potem niech taki mąż korzysta z łóżka zgodnie z prawem. Albowiem świeccy muszą wiedzieć, że w okresie pokuty wyznaczonym im przez kapłanów nie wolno im znać swoich żon, chyba że po zakończeniu pokuty; na pokutę nie powinno się zmniejszać o połowę.

19

Jeśli jakiś laik dopuścił się kradzieży, to znaczy ukradł wołu, konia, owcę lub jakąkolwiek bestię sąsiada, jeśli zrobił to raz lub dwa razy, niech najpierw zwróci bliźniemu stratę, którą wyrządził, i niech czyni pokutę przez sto dwadzieścia dni na chlebie i wodzie. Ale jeśli często kradł, a nie może zadośćuczynić, niech czyni pokutę przez rok i sto dwadzieścia dni, a ponadto zobowiązuje się jej nie powtarzać; i w ten sposób niech komunikuje się w Wielkanoc drugiego roku, to znaczy po dwóch latach, pod warunkiem, że z własnej pracy najpierw da jałmużnę ubogim i ucztę kapłanowi, który rozstrzygnął o jego pokucie, i niech więc wina jego złego nawyku zostanie unieważniona.

20

Jeśli jakikolwiek świecki popełnił krzywoprzysięstwo, gdyby zrobił to z chciwości, niech sprzedaje cały swój majątek i oddaje go ubogim, i poświęca się całkowicie Panu, i przyjmuje tonsurę, żegnając się z całym światem, aż śmierć pozwoliła mu służyć Bogu w klasztorze. A jeśli to uczynił, nie z chciwości, ale ze strachu przed śmiercią, niech przez trzy lata pokutuje chlebem i wodą jako nieuzbrojony wygnanie, a przez dwa kolejne niech powstrzyma się od wina i mięs, a tym samym ofiarując życie dla siebie

str.179

jest to, że wyzwalając niewolnika lub służącą z jarzma niewoli i udzielając wielu jałmużny w ciągu dwóch lat, podczas których może on całkiem zgodnie z prawem używać wszystkich pokarmów z wyjątkiem mięsa, niech porozumiewa się po siódmym roku.

21

Jeśli któryś ze świeckich przelał krew w bójce, zranił lub okaleczył swojego sąsiada, niech zostanie zmuszony do naprawienia wszystkich szkód, które wyrządził; ale jeśli nie ma czym zapłacić, niech najpierw zajmie się pracą bliźniego, gdy jest chory, i wezwie lekarza, a po wyzdrowieniu niech przez czterdzieści dni odprawia pokutę na chlebie i wodzie ''.

por. Paen. Venniani 9

22

Jeśli jakikolwiek laik stał się nietrzeźwy, zjadł lub upił się do rozmiarów wymiotów, niech przez tydzień odprawia pokutę chlebem i wodą.

23

Jeśli jakikolwiek świecki chciał popełnić cudzołóstwo lub rozpustę z zamężną kobietą i pożądał żony swojego sąsiada, a czynu tego nie dopuścił, to znaczy nie mógł, bo kobieta mu na to nie pozwoliła, to jednak był gotowy uprawiając cudzołóstwo, niech wyznaje swoją winę kapłanowi, a więc niech przez czterdzieści dni czyni pokutę na chlebie i wodzie ''.

por. Paen. Venniani 17

24

Ale jeśli jakikolwiek świecki jadł lub pił obok świątyń, jeśli zrobił to przez niewiedzę, niech się zobowiązuje, że nigdy więcej tego nie zrobi i niech przez czterdzieści dni pokutuje chlebem i wodą. Ale jeśli uczynił to z szyderstwem, to znaczy po tym, jak kapłan oświadczył mu, że to świętokradztwo, i jeśli wtedy przemówił przy stole demonów, gdyby to uczynił lub powtórzył tylko przez występek chciwości, niech czyni pokutę przez sto dwadzieścia dni na chlebie i wodzie; ale jeśli czynił to dla czci demonów lub ku czci bożków, niech przez trzy lata czyni pokutę.

25

Jeśli jakikolwiek świecki w niewiedzy porozumiewał się ze zwolennikami Bonosusa lub innymi heretykami, niech zalicza się do katechumenów, to jest oddzielonych od innych chrześcijan, przez czterdzieści dni i przez kolejne osiemdziesiąt dni w najniższej randze chrześcijan, to znaczy: wśród penitentów niech zmyje winę za niezdrową komunię. Ale jeśli czynił to z szyderstwem, to znaczy po tym, jak został ostrzeżony i zabroniony przez kapłana, aby nie zanieczyszczał się wspólnotą złej frakcji, niech będzie czynił pokutę przez cały rok i sto dwadzieścia dni, a za przez dwa inne lata pozwolił mu powstrzymać się od wina i mięs, a zatem po nałożeniu rąk przez biskupa katolickiego pozwolił mu wrócić do komunii.

Na koniec musimy dodać o mniejszych obrzędach mnichów.

26

Jeśli ktoś zostawił otwartą klauzurę w nocy, niech odprawia pokutę z nałożeniem; ale jeśli w ciągu dnia, z dwudziestoma czterema uderzeniami, jeśli inni nie szli za nim, gdy zostawił je otwarte. Jeśli

str.181

ktoś poszedł natychmiast przed siebie, niech odprawia pokutę z nałożeniem.

27

Jeśli ktoś, chcąc się wykąpać, umył się zupełnie sam, niech odprawi pokutę narzuconą. Ale jeśli ktoś, myjąc się zgodnie z prawem w obecności swoich braci, zrobił to na stojąco, chyba że z powodu potrzeby dokładniejszego oczyszczenia brudu, niech zostanie poprawiony dwudziestoma czterema uderzeniami.

28

Ale jeśli ktoś, nawet siedząc w wannie, odsłonił swoje kolana lub ramiona, bez konieczności mycia się brudu, niech nie myje się przez sześć dni, to znaczy niech ten nieskromny kąpiący się nie myje stóp aż do następnego dnia Pańskiego. Jednak mnichowi, stojącemu samotnie, wolno myć nogi; podczas gdy starszy, nawet publicznie, ale z innym myjącym nogi, może być myty na stojąco.

29

Ale przed kazaniem w Dzień Pański niech wszyscy, z wyjątkiem określonych wymagań, zostaną zebrani razem, aby nikogo nie brakowało wśród tych, którzy usłyszą wezwanie, z wyjątkiem kucharza i odźwiernego, którzy również sami, jeśli mogą, są starać się być obecnym, gdy słychać dzwon ewangelii.

30

Zaleca się, aby przed pójściem na Mszę spowiadać, zwłaszcza w przypadku zaburzeń psychicznych, aby ktoś nie zbliżył się do ołtarza niegodnie, to znaczy nie ma czystego serca. Lepiej jest bowiem czekać, aż serce zostanie uzdrowione i stanie się obce zniewagi i zazdrości, niż pochopnie podejść do sądu tronu. Albowiem tronem Chrystusa jest ołtarz, a Jego Ciało wraz z Krwią osądza tych, którzy zbliżają się niegodnie. Dlatego, tak jak musimy wystrzegać się grzechów śmiertelnych i cielesnych, zanim się porozumiemy, tak musimy powstrzymać się i oczyścić z wewnętrznych wad i chorób opadającego ducha, przed przymierzem prawdziwego pokoju i więzią wiecznego zbawienia.

Celtic Orthodox

Corpus of Electronic Texts Edition

Szczegóły tła i informacje bibliograficzne

Zasady mnichów

Autor: Columbanus Hibernus

Opis pliku

Publikacja

Źródła

Kodowanie

Opis Projektu

Deklaracja pobierania próbek

Deklaracja redakcyjna

Korekta

Normalizacja

Cytat

Dzielenie

Segmentacja

Wartości standardowe

Interpretacja

Odniesienia kanoniczne

opis profilu

Użycie języka

Język: [EN] Tekst w języku angielskim.

Historia zmian

Edycja korpusu tekstów elektronicznych: T201052

Zasady mnichów: Autor: Columbanus Hibernus

Reguła mnichów

Posłuszeństwa

Of Silence (IV)

Of Food and Drink (V)

O ubóstwie i przezwyciężaniu chciwości (VI)

O zwycięstwie nad próżnością (VII)

Of Chastity (VIII)

Biura Chóru

Dyskrecji (IX)

Umartwienia (XIV)

O doskonałości mnicha

Zasada wspólna

1

2

3

4

5

6

7

8

8

9

10

11

12

13

14

15

15

Pokutny

ZA

2

3

4

4a

5

6

7

8

9

10

11

12

b

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10