Fragment z „Celt, Druid and Culdee”

Bezpłatny podgląd rozdziału z książki „Celt Druid and Culdee” o historii Culdees.

 

Z książki

„Celt, Druid and Culdee” (1973)

przez

Isabel Hill Elder

Prześledzenie historii Culdees od czasów św. Kolumby jest stosunkowo łatwym zadaniem; znalezienie ich pochodzenia jest trudniejsze. W drobiazgowym badaniu, które obejmuje takie śledztwo, okazuje się, że nazwisko Culdee ma zupełnie inne pochodzenie niż to, które zwykle mu przypisuje się.
Zanikanie pochodzenia Culdich (anglicized Culdees) skłoniło wielu pisarzy do przypuszczenia, że ich imię wywodzi się z ich życia i pracy. Interpretacje „Cultores Dei” (czciciele Boga) i „Gille De” (słudzy Boży) są genialne, ale nie posuwają się daleko, aby rozwiązać problem. Culdich jest nadal w użyciu wśród niektórych Gael, z Cultores Dei i Gille De nic nie wiedzą. (1)

John Calgan, znany hagiolog i topograf, tłumaczy „quidam advanae” Culdicha - pewni nieznajomi (2) - szczególnie nieznajomi z daleka; wydawałoby się to niezrozumiałą interpretacją imienia tych wczesnych chrześcijan, gdyby nie stwierdzenie Freculphusa (3), że niektórzy przyjaciele i uczniowie naszego Pana, podczas prześladowań, które nastąpiły po Jego Wniebowstąpieniu, znaleźli schronienie w Wielkiej Brytanii w roku 37 ne ( 4) Dalej, oto silna, niezmienna tradycja w zachodniej Anglii przybycia do tego kraju we wczesnych dniach AD niektórych „uchodźców judejskich”. Wydaje się niemożliwe, aby uniknąć wniosku, że Culdich Colgana, `` niektórzy nieznajomi '', byli jednym i tym samym z tymi uchodźcami, którzy znaleźli azyl w Wielkiej Brytanii i zostali gościnnie przyjęci przez Arviragusa (Caractacusa), króla Brytyjczyków Zachodu lub Sylurów i tymczasowo osiedlili się w kolegium druidów. Ziemia w wymiarze dwunastu skór lub pługów, na których zbudowali pierwszy kościół chrześcijański, została im przekazana w darmowym darze przez Arviragusa. Ta ziemia nigdy nie była opodatkowana. Spośród dwunastu skór ziemi przyznanych temu kościołowi przez Arviragusa, Domesday Survey, 1088 r., Dostarcza konformacji. - Domus Dei w wielkim klasztorze w Glastonbury. Ten kościół w Glastngbury posiada we własnej willi XII skóry ziemi, które nigdy nie płaciły podatku. (5)

W Concilia Spelmana (6) znajduje się grawerunek na mosiężnej płycie, która była wcześniej przymocowana do kolumny, aby zaznaczyć dokładne miejsce kościoła w Glastonbury. (7) `` Pierwsza podstawa Boga, pierwsza podstawa Świętych w Brytania, powstanie i fundament wszystkich religii w Wielkiej Brytanii, miejsce pochówku świętych ”(8). Talerz ten został wykopany w Glastonbury i wszedł w posiadanie Spelmana.

Z „masy dowodów”, którym Wilhelm z Malmesbury podał dokładne badania, wynika, że starożytność kościoła w Glastonbury była niepodważalna. On mówi:
„Od starożytności zwanego przez rozróżnienie„ Ealde Chirche ”, to jest z początku Stary Kościół z plecionki, który w pewnym sensie delektował się niebiańską świętością, nawet od samego jej założenia, i wypuszczał ją po całym kraju, żądając najwyższej czci, chociaż struktura była wredna. Dlatego zgromadziły się tutaj całe plemiona niższych klas, tłocząc się na każdej ścieżce; dlatego zgromadzili bogatych, pozbawionych przepychu; stąd stał się zatłoczoną rezydencją religijną i literacką. Bo, jak słyszeliśmy od ludzi z dawnych czasów, tutaj Gildas, historyk, ani niewykształcony, ani nieelegancki, urzeczony świętością tego miejsca, przebywał tu na kilka lat. Ten Kościół jest więc z pewnością najstarszym, jaki znam w Anglii, i stąd pochodzi jego nazwa. Ponadto istnieją dokumenty o niemałej wiarygodności, które zostały odkryte w pewnych miejscach, z następującym skutkiem: Żadne inne ręce niż ręce uczniów Chrystusa nie wzniosły kościoła w Glastonbury…. bo gdyby Apostoł Filip dotarł do Galów, jak opowiada Freculphus w czwartym rozdziale swojej drugiej księgi, można by sądzić, że umieścił to słowo także po drugiej stronie kanału. '' (19)

Pierwszymi nawróconymi Culdees byli druidzi. Druidzi w Brytanii, przyjmując chrześcijaństwo, nie napotkali trudności w pogodzeniu nauki Culdees, czyli „uchodźców judejskich”, z ich własną nauką o zmartwychwstaniu i dziedzictwie życia wiecznego. Wielu pisarzy skomentowało niezwykłą zbieżność, jaka istniała między dwoma systemami - druidyzmem i chrześcijaństwem. (Wśród druidzkich imion Najwyższego Boga, których używali przed wprowadzeniem chrześcijaństwa, były terminy: „Dystrybutor”, „Gubernator”, „Tajemniczy”, „Cudowny”, Przedwieczny ”, określenia ściśle pochodzenia Starego Testamentu. (10)

Taliesen, bard z VI wieku, oświadcza:

„Chrystus, Słowo od początku, był od początku naszym nauczycielem i nigdy nie straciliśmy Jego nauki. Chrześcijaństwo było nowością w Azji, ale nigdy nie było czasu, w którym druidzi Brytanii nie wyznawali jej doktryn. '' (11)

Z książki `` Antykwariat kościelny '' Cymry dowiadujemy się, że druidzi sylurscy przyjęli chrześcijaństwo przy pierwszym ogłoszeniu na tych wyspach i że z prawa do sprawowania urzędu zostali wybrani wyłącznie na ministrów chrześcijańskich, chociaż ich roszczenia do przywilejów narodowych jako takie nie były ostatecznie usankcjonowane aż do panowania Lles ap Coel (Lucjusza), AD 156. Mimo to wszystkie przywileje i immunitety bardów były uznawane przez prawo przed panowaniem tego króla.

A ci druidzi, którzy poprzednio mieli władzę nad wiarą Brytów, teraz stali się pomocnikami ich radości i stali się przywódcami niewidomych, którzy dzięki Bożemu miłosierdziu trwają na tej wyspie od wielu burz i ciemnych mgieł czasu aż do dzień dzisiejszy. '' (12)

Walijska triada wspomina Amesbury (Avebury) w Wiltshire jako jedno z trzech wielkich druidzkich „Cors” lub kolegiów w Wielkiej Brytanii i jedno z najwcześniejszych, które przeszły na chrześcijańskie cele. W kościele należącym do tego kolegium było dwa tysiące czterystu „świętych”, to znaczy było ich stu na każdą godzinę dnia i nocy na zmianę, bez przerwy uwielbiając Boga. Ten sposób kultu był bardzo powszechny we wczesnym Kościele (13).

Chrześcijański król Lucjusz, trzeci w pochodzeniu z Winchester, oraz wnuk Pudensa i Claudii (14) zbudowali pierwszego ministra na miejscu druidycznego kor w Winchester, a podczas Rady Narodowej, która odbyła się tam w roku 156, ustanowił chrześcijaństwo religią narodową jako naturalny następca druidyzmu, kiedy chrześcijańska służba została włączona do wszystkich praw hierarchii druidów, łącznie z dziesięcinami (15).

Przejście od druidyzmu nie było zwykłym arbitralnym aktem króla, ponieważ zgodnie z prawem druidów były trzy rzeczy, które wymagały jednomyślnego głosowania narodu: pozbawienie suwerena, zawieszenie prawa, wprowadzenie nowości w religii. . (16)

Arcybiskup Usher cytuje w tym punkcie dwudziestu trzech autorów, w tym Bede i Nenniusa, a także przedstawia dowód ze starożytnych monet brytyjskich. (17) Tak bezsporny był argument, że na Soborze w Konstancji został on przedstawiony jako argument za brytyjskim pierwszeństwem.

`` Istnieje wiele okoliczności '', pisze Lewis Spence, `` związanych z Culdees, aby wykazać, że jeśli praktykowali jakiś gatunek chrześcijaństwa, ich doktryna nadal zachowywała dużą część filozofii druidów i że rzeczywiście byli oni bezpośrednimi potomkami kasty druidów. …
Culdees, którzy mieszkali na Ionie i wyznawali rządy Kolumby, byli schrystianizowanymi druidami, mieszając ze swoją wiarą duży element starożytnego kultu druidów. . . . Ale całą swoją moc przypisywali Chrystusowi - Chrystus jest moim Druidem, powiedział Columba. '' (18)

Toland mówi, że:

„… Druidzkie kolegium w Derry zostało przekształcone w klasztor Culdee. W Walii druidyzm przestaje być praktykowany pod koniec PIERWSZEGO wieku, ale długo po nadejściu św. Patryka główni monarchowie Irlandii przylgnęli do druidyzmu… Laegaire i wszyscy prowincjonalni królowie Irlandii jednak przyznali każdemu człowiekowi wolność głoszenia i wyznawania religii chrześcijańskiej, gdyby tylko zechciał '' (19).

Zgromadzone dowody wczesnych historyków nie pozostawiają cienia wątpliwości, że Wielka Brytania była jednym z pierwszych, jeśli nie PIERWSZYM krajem, który otrzymał Ewangelię, oraz że misjonarze apostolscy odegrali kluczową rolę we wpływie na zmianę, w wyniku której rodzima religia druidyzmu połączyła się z chrześcijaństwem. (20)

Jest to niezwykła okoliczność, że chociaż posągi bogów i bogiń dominują w pogańskich miejscach egipskich, greckich, rzymskich, hinduskich i innych bałwochwalczych narodów, w Wielkiej Brytanii NIE znaleziono SZTUKI IDOLA ani OBRAZU.

Jeśli argumentuje się mitraizmem, aby zakwestionować to stwierdzenie, należy zauważyć, że najeźdźcy nie byli wolni od bałwochwalstwa. Kult Mitry był importem rzymskim. Brytyjczycy byli całkowicie wolni od wszelkich form bałwochwalstwa; nigdy nie przyjęli mitraizmu. Inwokacja Druidów była skierowana do JEDNEJ wszechleczącej i wszechobronnej mocy. Czy możemy się dziwić, że tak chętnie przyjęli ewangelię Chrystusa?

Dalsze wsparcie dla wczesnego wprowadzenia chrześcijaństwa do Wielkiej Brytanii pochodzi z następujących bardzo różnorodnych źródeł:

EUSEBIUS z Ceasarea mówi o misjach apostolskich do Wielkiej Brytanii jako o sprawach cieszących się złą sławą. `` Apostołowie przeszli za ocean na wyspy zwane Wyspami Brytyjskimi '' (21).

TERTULLIUS z Kartaginy, AD208, ucieleśnienie najwyższej nauki tego wieku, mówi nam, że Kościół chrześcijański w drugim wieku rozciągał się na `` wszystkie granice Hiszpanii i różne narody Galii i części Brytanii niedostępne dla Rzymian, ale poddane Chrystusowi. '' (22)

ORIGEN w trzecim wieku stwierdza: „Moc Pana jest z tymi, którzy w Wielkiej Brytanii są oddzieleni od naszych wybrzeży” (23).

„Od Indii do Wielkiej Brytanii”, pisze św. Jerome w 378 roku, „wszystkie narody rozbrzmiewają śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa” (24).

ARNOBIUS na ten sam temat pisze: `` Słowo Boże przebiega tak szybko, że w ciągu kilku lat Jego słowo nie jest ukrywane ani przed Indianami ze Wschodu, ani przed Brytyjczykami na Zachodzie '' (25).

CHRYSOSTOM, patriarcha Konstantynopola, AD 402, dostarcza dowodów w następujących słowach: „Wyspy Brytyjskie, które leżą za morzem i leżą w oceanie, otrzymały cnotę Słowa. Znajdują się tam kościoły i wznoszone są ołtarze. Chociaż powinieneś iść nad ocean, na Wyspy Brytyjskie, tam powinieneś usłyszeć, jak wszyscy ludzie dyskutują o sprawach wykraczających poza Pismo Święte. (26)

GILDS, brytyjski historyk, pisząc w 542 r., Stwierdza: „Z pewnością wiemy, że Chrystus, Prawdziwe Słońce, obdarzył naszą wyspę swoim światłem, znajomością Jego przykazań, w ostatnim roku panowania Tyberiasza Cezara w 37 r.”. (27)

Sir HENRY SPELMAN stwierdza: `` Mamy liczne dowody na to, że ta nasza Brytania otrzymała wiarę i to od uczniów samego Chrystusa wkrótce po Ukrzyżowaniu '' (28).

POLYDORE VERGIL zauważa: „Wielka Brytania była ze wszystkich królestw pierwszym, które przyjęło Ewangelię” (29).

Fakt, że Lucjusz ustanowił chrześcijaństwo religią państwową, wyklucza roszczenia Kościoła łacińskiego do tej wzniosłości. To, że ten wczesny establishment został uznany poza granicami Wielkiej Brytanii, dobrze wyraża Sabellius, AD 250. `` Chrześcijaństwo było prywatnie wyrażane gdzie indziej, ale pierwszym narodem, który ogłosił je swoją religią i nazwał siebie chrześcijanami, od imienia Chrystusa, była Brytania '' (30), a Ebrard zauważa: `` Chwała Wielkiej Brytanii polega nie tylko na tym że była pierwszym krajem, który jako naród publicznie ogłosił się chrześcijaninem, ale wyznał to, gdy samo Imperium Rzymskie było pogańskie i okrutnym prześladowcą chrześcijaństwa ”.

Autor „Vale Royal” stwierdza: „Chrześcijańska wiara i chrzest przyszły do Chester za panowania Lucjusza, króla Brytów, prawdopodobnie z Cambrii, około 140 roku ne” (31).

Mówi się, że misjonarze przybyli z Glastonbury, odległego tylko o trzydzieści mil, aby uczyć druidów z Amesbury o wierze chrześcijańskiej. Kiedy druidzi przyjęli i głosili chrześcijaństwo, ich uniwersytety zamieniono w chrześcijańskie kolegia, a kapłani druidzi zostali chrześcijańskimi pastorami; przejście było dla nich naturalne.

W czasach Giraldusa Cambrensisa (XII w.), W wyniku doktryny rzymskokatolickiej, męczeństwo i celibat były znacznie przereklamowane i uważano, że za wyrzutę druidom, że żaden z ich świętych nie `` umocnił '' fundamentów Kościoła ich krew, wszyscy są spowiednikami, a nikt nie zdobędzie koronę męczeństwa. (32)

Absurdalny zarzut, obwiniający ludzi za ich rozsądek, umiar i człowieczeństwo oraz nakładający na nowo nawróconych podatek za to, że nie prowokują prześladowań w celu uzyskania męczeństwa.

Nie twierdzi się, że każdy pojedynczy druid i bard przyjął chrześcijaństwo przy jego pierwszym ogłoszeniu w Wielkiej Brytanii. Nawet po tym, jak chrześcijaństwo stało się religią narodową, drobni królowie, książęta i szlachta zachowali w wielu przypadkach druidów i bardów. Druidyzm nie wygasł całkowicie przed prawie tysiącem lat po Chrystusie.

Gdyby duża kolekcja brytyjskich archiwów i MSS zdeponowana w Verulum dopiero w 860 r. Dotarła do naszych czasów, nieocenione światło zostałoby rzucone na tę sprawę, podobnie jak na wiele innych tematów rodzimego zainteresowania.

Czytamy w historycznym eseju `` The Ancient British Church '' księdza Johna Pryce'a, który otrzymał nagrodę na National Eisteddfod w 1876 roku, następujące słowa:

`` W tym odległym zakątku ziemi (Wielkiej Brytanii), odciętym od reszty świata, nieczęsto odwiedzanym, z wyjątkiem kupców z przeciwległego wybrzeża Galii, lud, który tylko przekazał rzymskiemu umysłowi ideę nieokiełznanej zaciekłości, był przygotowywany na Lord. Przepowiadając całość od początku i ostatecznie doprowadzając dzieło do końca, Boski Logos objawił się im w osobie Chrystusa, jako urzeczywistnienie ich poszukiwań i spełnienie ich najwyższych nadziei. Trudno byłoby wyobrazić sobie, by chrześcijaństwo było głoszone po raz pierwszy jakiemukolwiek ludowi w bardziej sprzyjających warunkach. W ich narodowym charakterze nie było prawie żadnej cechy, w której nie znalazłby akordu odpowiadającego i wibrującego pod jego dotykiem. Nie był to sceptyczny umysł Greka, ani wysłużona cywilizacja rzymska, której nawet chrześcijaństwu nie udało się ożywić, ale religijną, impulsywną wyobraźnię - dzieci w uczuciach i wiedzy, a zatem spotykają odbiorców dobrej nowiny królestwa niebieskiego.
Dla ludzi, których poczucie przyszłego istnienia było tak absorbujące, że ich przeczucie było przez nich prawie zbyt głęboko odczuwalne, przepowiadanie Jezusa i Zmartwychwstania przemówi z nieodpartą siłą. Nie było gwałtownego rozwodu między nową nauką a nauką ich własnych Druidów, ani też nie byli tak bardzo wzywani do odwrócenia swojej starożytnej wiary, aby położyć ją na pełniejsze i doskonalsze objawienie.
Cóż, szwedzki poeta Tegner w `` Frithiofs Saga '' wyobraził sobie przebłyski świtu dnia Ewangelii, kiedy opisał starego księdza jako prorokującego
„Witajcie, pokolenia jeszcze nienarodzone
Niż my szczęśliwsi; pewnego dnia pić będziecie
Ten kielich pocieszenia, a oto
Pochodnia Prawdy oświetla świat,
Jednak nie gardzimy nami; bo szukaliśmy
Z gorliwością i nieustraszonym okiem,
Aby złapać jeden promień tego eterycznego światła,
Alfader wciąż jest jeden i wciąż ten sam;
Ale wielu z jego posłańców jest Boskich.

1. Rev. T. McLauchlan, „The Early Scottish Church”, str. 431.
2. Trias Thaumaturga, str. 156b.
3. Freculphus apud Godwin, s. 10. Zobacz Hist. Lit., II, 18.
4. Baronius dodaje. Ann. 306. Watykan MSS. Nova Legenda.
5. Domesday Survey Fol., S. 449.
6. Zobacz Epistolae ad Gregorium Papam.
7. Zobacz Józef z Arymatei, ks. L. Mithett Lewis.
8. Concilia, tom I, str. 9.
9. Malmes., „History of the Kings”, s. 19, 20.
10. G. Smith, „Religion of Ancient Britain”, rozdz. II, s. 37.
11. Morgan, `` Święty Paweł w Wielkiej Brytanii '', s.73.
12.Nath. Bacon, „Laws and Government of England”, str. 3.
13. Baronius ad Ann 459, ex. Actis Marcelli.
14. Moncaeus Atrebas, „In Syntagma”, s. 38.
15 Nennius (red. Giles), s. 164. Book of Llandau, str. 26, 68, 289.
16. „British Cymry” Morgana.
17 Esher (wyd. 1639), strony 5, 7, 20.
18. `` The Mysteries of Britain '', s. 62, 64, 65.
19 Dudley Wright, Druidism, s.
20. Holinshed, „Chronicles”, s. 23.
21. „De Demostratione Evangelii,„ Lib. III.
22 `` Adv.Judaeos '', rozdz. VII. Def. Fidei, strona 179.
23. Origen, „Hom. VI w Lucae ”.
24.'Hom. w Izajaszu, „Rozdz. LIV i Epist. XIII ad Paulinum.
25) Ad Psalm, CXLV, III.
26 Chryzostom, „Orat O Theo Xristos”.
27. „De Excidio Britanniae”, sekcja. 8, 25.
28 `` Concilia '' fol., S. 1.
29.Lib. II.
30.Sabell. Enno, Lib. VII, rozdz. V.
31. King's 'Vale Royal', Bk. II, s. 25.
32. Topograph. Hibern Distinct. III, Cap. XXIX.

Inna książka, która może Cię zainteresować:

 

IRLANDZCY PAPIEŻ KRÓLOWIE WCZEŚNIEJ WŁADCY BRYTANII

(Pełny podgląd rozdziału z książki „Irish Wisdom Preserved In Bible And Pyramids”)

Przeczytaj cały artykuł: „IRLANDZCY PAPIEŻ KRÓLOWIE WCZEŚNIEJ WŁADCY”(Autor może nie znać całej prawdy, ale książka jest pełna wspaniałych informacji!)

Możesz być zainteresowanym także tym:

lub w wersji Kindle e-book za 1 euro: